Namaste!

Lieve allemaal,

Het is al weer een geruime tijd geleden dat we iets van ons hebben laten horen vandaar een update vanuit het verre oosten. Ga er maar rustig voor zitten, trek een biertje open en neem er een paar zoute pinda’s bij want het is een uitgebreid verslag geworden...

Even terug in de tijd. Het laatste verhaal eindigde, na een prettige kamelensafari in de Thar woestijn, weer terug in Delhi. Gek genoeg maar waar, langzaam, beetje bij beetje begonnen we Delhi steeds meer te begrijpen en er stiekem een beetje van te genieten na een dag of 5 te midden van deze chaos.

Een van de dingen die je in India meemaakt en dat het land zo bijzonder maakt zijn de vreemde ontmoetingen met mensen die je even helemaal compleet in de war maken. Dit is er een van; In een piepklein reisbureautje wilden we 2 tickets naar Amritsar boeken. De man, een Sikh, staarde ons aan en leek dwars door Ronald heen te kijken. Nadat wij onze vragen op hem af hadden gevuurd over mogelijke treintickets, reserveringen en treintijden zei hij plotseling in het Hindi Engels; " you are a teacher, aren't you?" Ronald vroeg nog "How do you know?" de man reageerde " I just see......” Dit soort dingen overkomen je zo eens in de twee weken in India. Echt heel bizar....

Amritsar

Amritsar is de belangrijkste stad voor de Sikhs. Een vrij grote groep Indiers die te herkennen zijn aan hun tulband en lange baardgroei. Zij kennen in tegenstelling tot het Hindoeisme geen kastensysteem en vereren 1 god in plaats van honderden. Ook kennen ze geen armoede in hun groep omdat er altijd gratis eten wordt uitgedeeld in hun temples. In Amritsar vind je de zogenaamde Golden Temple waarvan het dak bedekt is met, hoe raad je het; 750kg puur goud. Het is een erg fotogenieke plek waar alle Sikhs 1 keer in hun leven geweest moeten zijn om een duik te nemen in “the pool of nectar”, een soort van gracht rondom de goudentempel. Dat wilden wij wel eens meemaken dus hebben wij er een dag of wat rondgewandeld. Het bijzondere is dat je elke keer weer terug wilt komen, de lichtval op de tempel en de spirituele muziek die live wordt gespeeld vanaf 5 uur ‘s ochtends tot 3 uur ‘s nachts is ieder uur van de dag anders en het heeft iets betoverends. Naast de tempels zijn er enorme keukens waar alle pelgrims (of geinteresseerden zoals wij) gratis kunnen eten, je moet dan met een bord op de grond gaan zitten zodat iemand met een 10l emmer rijstepap een flinke kwak op je bord kan lepelen. Daarna krijg je als toetje een Linzen soepje (dal) met een Chiapatti (broodje). Eerst werden we wat raar aangekeken maar daar vonden de meesten het wel interessant. Als je klaar bent met eten (inclusief de honderden anderen) dan kun je aansluiten om te helpen met afwassen. Prachtig.

Agra

Agra is voor de Moslims een belangrijke stad want daar staat natuurlijk de Taj Mahal. Het is een schitterend bouwwerk uit de 17de eeuw en diende als mausoleum voor een van de vrouwen van de Perzische koning die tijd. Eigenlijk is de Taj een gebouw dat iedereen een keertje gezien moet hebben (vandaar waarschijnlijk dat het er zo verschrikkelijk toeristisch is...). Op het moment dat je door de hoofdpoort naar binnen loopt en je langzaam je blik omhoog laat glijden over het zachtroze gebouw is het netalsof er een zachte deken om je heen wordt geslagen, zegt Ronald. Verder is er binnen in de Taj niet veel bijzonders te zien dus na een uurtje of wat heb je het wel weer gezien. Mooier is eigenlijk nog om op 1 van de dakterassen van de Guesthouses een biertje te bestellen en te genieten van het uitzicht op de Taj die continu verkleurt naarmate de dag ouder wordt. Verder is de stad Agra vooral heel erg India, super chaotische binnenstad, open riool overal, afval overal en vooral mensen overal...

Varanasi

De treinreis naar Varanasi was een topper omdat we ons budget voor 1x hadden opgeschroefd van een de reeds beschreven sleeper class naar een 3rd class sleeper AC. En ongelooflijk wat een verschil maakt dat! Het kost 3x zoveel (lees 15 euro voor 15uur treinen) maar opeens heb je verwarming in de nacht en AC overdag, lakens op je bedje en gordijntjes voor je stapelbed. De muizen zijn er nog steeds maar het is wel echt Wauw! Dit is luxer dan het gemiddelde Guesthouse in India, dit doen we vaker! Even een leuk weetje: Bij de Indian Railways werken meer dan 1,5 miljoen mensen!

Varanassi is de belangrijkste stad voor de Hindoes. De heilige rivier de Ganges stroomt er doorheen en hindoes geloven dat het wassen van je lichaam in de Ganges je ziel reinigt en dat een rituele verbranding met uistrooiing van je as in de Ganges direct een plaatstje geeft in het Nirwana. Varanasi is zoals je leest wel een geval apart. Op geen enkele plek ter wereld staan leven en dood zo dicht bij elkaar. De crematies die op bepaalde Ghats (rituele plaatsen langs de Ganges), continu plaatsvinden, zijn aan het begin best wel heftig. Ik zal een korte beschrijving geven wat daar zoal gebeurt in het openbaar.

Van alle kanten uit kleine donkere steegjes worden de hele dag door, 7 dagen per week, 24 uur per dag, bamboo brancards aangedragen met daarop het lichaam van de overledene gewikkeld in doeken en bedekt met bloemen. Het lichaam wordt gedragen door familieleden die continu mantra's herhalen. Aangekomen bij de Ganges wordt het lichaam 3 keer ondergedompeld in het heilige water. Vervolgens wordt het lichaam gedragen naar een stapel hout die kort daarvoor is aangeschaft door de familie. De persoon die het dichtstbij de overledene stond, wordt vervolgens kaal geschoren met uizondering van 1 plukje op zijn/haar achterhoofd (ook vrouwen). De grote van de stapel en daarmee ook het succes van de crematie is afhankelijk van de hoeveelheid hout die de familie kan veroorloven. Het lichaam wordt ontdaan van de doeken (maar blijft bedekt met 1 witte doek) en vervolgens wordt er zaagsel over het lichaam uitgestrooid. Na drie rituele rondes om de stapel te hebben gemaakt steekt de persoon die zojuist is kaalgeschoren de stapel aan bij het voeteneind. Op dat moment neemt de hele familie afstand en wordt de crematie overgelaten aan de “crematiedeskundigen”. Nadat het lichaam verbrand is (soms in mindere mate) wordt het vuur geblust met 3 potten water waarvan de laatste wordt kapot gegooid in de as.

Daarna begint de hele cyclus opnieuw want de volgende overledenen ligt al klaar om gecremeerd te worden. Rondom de vuren is het, zoals gebruikelijk is in India, een ratjetoe van mensen en dieren. Overal staan koeien om alle, zojuist geofferde, bloemetjes op te eten, overal liggen honden om de laatste stukje vlees op te knabbelen en een meer of wat naast de crematie Ghat staat iemand zich uitbundig te wassen of de kleding uit te spoelen. Het rare voor ons is; niemand schijnt er iets om te geven. De honden knabbelen rustig door, de koeien herkauwen rustig op de bloempjes, de as die overblijft wordt nadat deze in de Ganges is uitgestrooid gezeefd op sieraden en de volgende stapel met hout wordt al weer klaargemaakt voor de volgende crematie. Voor ons was het bizar om dit alles van zo extreem dichtbij mee te maken....

Maar zoals met veel van deze dingen die in het begin heel bizar zijn raak je er aan gewend naarmate je er langer aan bloot wordt gesteld. Na 5 dagen in Varanassi kunnen we niet anders concluderen dat hier, voor ons, de afgelopen 6 weken India allemaal samen zijn gekomen.

Iets wat het land zo heerlijk onaagenam maar ook tergelijker tijd aantrekkelijk maakt is dat je af en toe de controle verliest over alles (ja, ook tijdens de stoelgang, maar dat is niet wat ik bedoel). Soms kom je bijvoorbeeld op een markt waar het lekker “Indiaas” druk is. Iets om te vergelijken is een extreem drukke koninginnedag in Amsterdam waar bij iedereen in een straal van 500m om jou heen compleet vast staat. Dit komt eigenlijk aardig overeen met de gemiddelde marktdag in een middelgrote stad in India... En net op het moment als je denkt, HOE kom ik hier zo snel mogelijk weg voordat er iets gebeurt, gebeurt er iets waardoor je compleet de controle verliest. In dit geval kwamen er plotseling vanuit het niets 12 ossen aansjokken waardoor iedereen wel aan de kant MOEST en vervolgens ook gaat! De chaos is onbeschrijflijk en laat je, nadat je je ogen even dicht hebt gedaan, volledig aan het lot van de duwende mensenmassa over. Een Indier gaf ons later nog een goede tip voor in dit soort situaties, "just pray to your gods"....mhhh "we will..."

Toch maken dit soort voorvallen het zijn in dit land ook zo verslavend. Echt, India is Incredible maar ook uniek als geen ander land! Hier komen wij nog wel eens terug zegt Sabrina al weken....al is het alleen al voor de Chai (mierzoete Masala thee met een wolkbreuk melk) en het heerlijke eten.

Naar Nepal.

De dag waarop we de grens overstaken van India naar Nepal werden we aangenaam verrast door de leegte op de straten en het gebrek aan enorme hopen afval. Letterlijk hebben we onze armen gespreid en een rondje gedraaid op de weg, wat een ruimte! Heerlijk... Wat dat betreft al een paradijs op aarde en dan hebben we het nog niet eens gehad over de prachtige natuur. Wat direct opvalt, reizend vanuit India, is dat vrouwen zichtbaar een plekje hebben in het dagelijkse leven. Ze runnen winkeltjes, staan in de keuken van restaurants en je ziet ze veel meer op straat. Dit in tegenstelling tot de mannenwereld in India.

Vlak over de Nepalese grens hebben het plaatsje Lumbini bezocht waar je de exacte geboorteplaats van Buddha kunt vinden. Om dit complex heen proberen verscheidene landen hun betrokkenheid bij deze belangrijke gebeurtenis te laten zien door een zo groot mogelijke tempel te bouwen. De Chinese tempel is enorm maar de Koreaanse wordt zo te zien nog groter (hij is alleen nog niet af). De nepalese tempel is ook nog in aanbouw en de duitse ziet er zeer grundlich uit. Na een dag tussen deze tempels rond te hebben gefietst, hadden we het wel gezien dus vervolgden we onze weg (op aanraden van Harold) naar Chitwan Nationaal Park wat in het laagland van Nepal ligt. Wij hadden geen idee wat we er ons bij voor moesten stellen maar een park vol met neushoorns, zwarte beren, tijgers en krokodillen klinkt altijd interessant... Na 7 uur hobbelen in de bus, 4 keer overstappen en 2 x 1 uur wachten zonder reden op een bustation, kwamen we aan in Sauraha. Blijkbaar is het transport en of de infrastructuur in Nepal toch iets minder goed geregeld dan in India. Vaak is niet de vraag OF je pech krijgt met het lokale vervoer maar Wanneer... Sauraha is een verschrikkelijke toeristische plaats met wel 500 guesthouses die allemaal dezelfde naam schijnen te dragen, of op z’n minst de volgorde van de volgende 6 woorden hebben veranderd; lodge, river, rhino, view, jungle, camp. Wij sliepen in het het "riverview rhino lodge camp, of iets in de gelijke trend, wat een prima optie, met uitzicht op de rivier en ook nog eens voor weinig...

Als dagbesteding kozen we uit 1 van 1000 verschillende toertjes en lieten ons oog vallen op een jeepsafari door het park. Lopen leek ons eigenlijk beter (en vooral stiller) maar de wandeltocht liep parallel aan de jeeproute dus ongestoord rondlopen zou er zowieso niet bij zijn. Dus de vandaar jeep. Na 9 man in een Suzuki Jimmy te hebben gepropt, kon de pret beginnen. Wij waren er al helemaal klaar voor. Verrekijkers in de aanslag, camouflage pak aan, struikje in de hand, sleutel in het contact en gassen maar! De uitlaatdemper scheen een jaar of wat geleden zijn rol als demper op te hebben gegeven en vrolijk hobbelend achter 9 andere jeeps aan (allen met lekke uitlaat of scheepsdiesel aanboord) zagen we maar liefst 2 wegsprintende pauwen, 3 (op hol geslagen) tamme hertjes (achter prikkeldraad van een legerbasis) en 6 zwarte beren die wegrenden alsof hun leven ervan af hing. Sabrina kon, terwijl ze bijna uit de jeep kukelde, omdat de bestuurder plotseling vol op de rem ging, nog net het linker oor van een zwarte beer fotograferen. Dus die stond er mooi op! Wauw wat een spektakel. Jullie begrijpen dat wij een beetje teleurgesteld aankwamen bij de oevers van de rivier die de natuurlijke grens vormt tussen het Nat. Park en het dorp. Sabrina baalde als een stekker omdat ze geen neushoorn had gezien. Maar......als de nood het hoogst is..... was onze gids nabij en kwam aanlopen met de mededeling dat er aan de rand van het dorp een paar neushoorns waren gesignaleerd. Dat wilden we natuurlijk zien. Ik had me nog niet omgedraaid of ik kon nog net Sabrina zien wegsprinten door het lange gras vol met kroko's in de richting van de rand van het dorp. Daar aangekomen moet ik toegeven dat het zien van een neushoorn die op z'n dooie gemakje waterlelies aan het eten is wel alle verwachtingen overtreft. Wat een enorm massief prehistorisch beest is dat zeg! Toch nog een wauw! Ook wauw was het olifanten wassen. Iedere ochtend ging Sabrina rechtstreeks vanuit haar bed naar de rivier om daar een douche te nemen onder de slurf van de lokale Dombo. Zie foto’s.

Langzamerhand werd het tijd om letterlijk de hoogte in te gaan richting de Himalaya en Kathmandu (1250m). Kathmandu is een mooi startpunt voor allerlei activiteiten in de omliggende valeien en bovenal een bijzondere stad. Er is geen stad zoals deze in Azie. Eigenlijk is het een mix van allerlei stijlen uit de omliggende landen. Je vindt er Tibetaanse stupa’s, gebedsmolens en gebedsvlaggen naast de boeddhistische tempels met Hindoeistische goden erin. Alles loopt er door elkaar. Prachtig om te zien want alle goden worden even goed aanbeden. Kathmandu wordt omschreven in de reisgidsen als extreem vervuild en "mondkapjes verplicht" maar wij vonden het allemaal nogal meevallen. Of is ons referentiekader nogal anders na steden in India?

Op de fiets.

Na 3 dagen ons begeven te hebben in het summum van de banana-pancake-trail (de wijk Thamel in Kathmandu zit vol backpackers en lijkt wel op de Kao San Road in Bangkok) vonden we het tijd voor een stevig ritje op de mountainbike door de valeien rondom Katmandu. Op de kaart leek dit piece of cake; rugzakje mee, 3 dagen fietsen, 40km per dag, beetje de kleine witje weggetjes volgen op de kaart en voila je hebt je eigen mountainbike tour! Op de kaart leken die kleine witte streepjes overigens wel verdacht veel hoogte lijntjes te doorkruisen, maar ach dat mocht de pret niet drukken. Uitgerust met 2 Trek mountainbikes, een kaart en goede moed begonnen we onze tocht met 1,5uur fietsen door het verkeer in Kathmandu. Plotseling gebeurt er dan iets vreemds, je bent namelijk gedegradeerd tot in de laagste regionen van de weggebruikers en je wordt dan ook vrolijk continu afgesneden door bussen, vrachtwagens, tractors en eigenlijk alle andere verkeer. Na onze longen even goed geasfalteerd te hebben in de afgelegde 20 km was het tijd voor dat kleine witte weggetje op de kaart. Lekker rustig dachten we nog! Rustig was het zeker. De daarop volgende klim van 4 uur hebben we niet 1 sterveling gezien! Echt helemaal het einde. Na van 600m naar 2300m te hebben geklommen (nee niet alles fietsend maar ook stukken lopend omdat het gewoon weg te steil was voor het kleinste verzet) over een afstand van 13km kwamen we aan in Nagarkot (compleet kapot...). De eigenaar van het Guesthouse waar we sliepen verklaarde ons voor gek dat wel langs deze route waren gekomen, geen enkele persoon gebruikte deze weg nog na aanleg van een nieuwe weg..... ah ha, vandaar.... De daarop volgende dagen waren prachtig. Wat nog wel het meest bijzonder is dat je je zo dicht bij de stad zover weg kunt voelen van alles. Een gevoel dat we vaker in Nepal hebben ervaren. Nepal is extreem landelijk en het grootste gedeelte van de bevolking is te vinden in kleine boeren dorpjes. Die dorpjes werpen je terug in de tijd van ploegen met 2 ossen, geen riolering, geen elektra en soms geen aansluiting op de waterleiding. Stel je voor dat je hier doorheen fietst... schitterend.

Ronald en zijn microkrediet.

Terug in Kathmandu raakte Ronald een soort van bevriend met de eigenaar van de lokale groentewinkel. Mede doordat je er tussen de aardappelen en bospeentjes ook bier kon krijgen voor een habbekrats kwam hij er graag. De man verkocht werkelijk vanalles maar had een continu gebrek aan geld om wat meer producten in te kopen. Hij maakte namelijk op sommige dingen maar 1 a 2 cent winst en kon daardoor nooit iets aankopen wat een verschil zou kunnen maken voor hem en zijn gezin. Stel je voor hoe lang het duurt voordat je met 1 cent muntjes, 10 euro bij elkaar hebt gespaard (vooral als je van deze winst ook nog in je eigen levensonderhoud moet voorzien). Om die minimale winst te behalen moest hij ook nog helemaal naar de leverancier om het op te halen. Ronald bedacht samen met Krishna een plannetje om gefilterd drinkwater aan toeristen te gaan verkopen. Niet in flessen (zoals je die vindt in de supermarkt) maar op de manier van hervullen. Je neemt dus je oude lege fles mee naar Krishna's winkel en kunt hem daar voor 10 rupees weer laten vullen in plaats van 20 ruppees uit te geven aan een nieuwe plastic fles in de supermarkt. De winstmarge op een hervulde fles lag voor hem op 7 eurocent per liter. Dat klinkt niet als waarvoor wij ons bed uit zouden komen maar bedenk dat in ieder vat water 20 liter bevat dus na een vat verkocht te hebben heeft hij 140 (1,40euro) rupees pure winst gemaakt. Daarvoor had hij wel zo'n watervulinstallatie nodig ( je weet wel zo'n ding die je in wachtruimtes ziet staan), die zo'n 10 euro kostte. Na financiering en aanschaf had Krishna binnen twee dagen had al zo'n 20liter water verkocht en was hij super trots op het resultaat. Goed voor het milieu en laat zien dat microkrediet werkt!

Na dit succesverhaal. Huurden we een complete Mount Everest Proof wandeluitrusting en werden we overladen met donsjassen, mutsen, slaapzakken tot -20, handschoenen, iodine tabletten en allerlei andere trekkinggear. Kosten? 0.75 euro p.p.p.d! Voordat geld werd het tijd om een van de great walks in Nepal te gaan ondernemen.

Annapurna Circuit Trek (8 dagen)

Een bezoek aan Nepal is niet compleet zonder het Himalaya gebergte te hebben gezien. Hoe suf zou het zijn als je het land bezoekt dat 8 van de 10 hoogste bergen ter wereld herbergt zonder ze zelf gezien of ervaren te hebben. Je hebt verschillende dorpen in Nepal waar de uitzichten naar de Himalaya toppen geweldig zijn. Maar eigenlijk kun je deze machtige bergpieken het best ervaren door er een fikse wandeling omheen te maken. In Nepal heb je echt honderden mogelijkheden wat wandelingen betreft. Van 1 uur wandeltochtjes tot aan 25 dagen achtereen. Een van de meest bekende wandelingen is de wandeling naar Mount Everest Base Camp (+/- 10 dagen). Ons trok de wandeling Annapurna Circuit Trek het meeste. Als je nog nooit in Nepal bent geweest zegt de “Annapurna Circuit Trek” je waarschijnlijk weinig, maar het is 1 van de Great Walks in Nepal. Het grote voordeel van de Annapurna Trek is dat je niet twee keer hetzelfde stuk hoeft te lopen. Je loopt als het ware een grote cirkel rondom de Annapurna’s I t/m IV waarvan de hoogste Annapurna I is met 8091m! Op de wandeling liggen verschillende kleine dorpjes die gespecialiseerd zijn in het onderdak aanbieden aan hongerige en vermoeide trekkers. Daarnaast zijn het koningen in het bakken van appeltaarten!

Je kunt uiteraard een gids huren, maar zelf ondernemen is natuurlijk veel leuker! Daarnaast was het voor ons geen optie om dragers in te huren. Daarvoor kwam Ronald in beeld als rasechte Sherpa uit het oosten. Had zijn eigen grote rugzak mee en ik onze kleinere dagrugzak. We hebben echt goed nagedacht over de spullen die we al die dagen gemiddeld 8 uur per dag op onze rug moesten dragen. Ronald bleek kieskeuriger dan de gemiddelde Sherpa want leesboeken kwamen niet mee de berg op en aangezien hij de meeste bagage droeg (zo'n 15kg) kwam het er op neer dat ik zelfs de pagina's uit mijn sudoku puzzelboekje moest scheuren in verband met gewichtsbesparing hahah! Een pakje kaarten was het enige aan entertainment dat met ons mee ging op de trek.

Om de trek te starten, moesten we eerst van Pokara met de bus afreizen naar Besi Sahar. Toen we een dag van te voren bij het busstation gingen informeren, bleek er (alweer) een algehele staking te zijn in het Pokara District en was het niet zeker of de bussen op onze dag van vertrek naar het National Park wel zouden rijden. Toen we om 06.00 uur bij het busstation verschenen, stonden er in ieder geval aardig wat bussen met draaiende motoren klaar, maar de rechtstreekse bus naar Besi Sahar was er in ieder geval nog niet. Uiteindelijk na een hoop gedoe en onderhandelen kwamen we uren later dan gepland aan in Besi Sahar en konden we eindelijk van start....

Langs de route heb je verschillende checkposts waar je je moet melden. Dit is ook echt belangrijk om te doen, voor het geval er iets mocht gebeuren. Dan weten de Nepali ieder geval waar ze je moeten gaan zoeken op een trek van 25 dagen wandelen.... Toen we langs de eerste checkpost kwamen, vroeg ik hoeveel mensen er die dag al langs waren gekomen. Het antwoord was; 30. Waauw, dat zijn er nogal wat....Maar die mevrouw die onze permits stempelde was niet echt onder de indruk van 30 wandelaars. Ze vertelde dat in oktober/ november (het hoogseizoen voor trekking in Nepal) zo'n 800 tot 900 mensen per dag op de trek liepen. Dan loop je dus bijna in een treintje achter elkaar de route af en moet je soms behoorlijk hard doorlopen om zeker te zijn van een slaapplaats begrepen wij van haar.

Grootste voordeel van trekking in maart is dat het dus bijna leeg is op de route. En dit merkten we in veel van de lodges waar we hebben overnacht. De lodges waar je slaapt zijn heel basic ingericht maar voldoen prima na 8 uur wandelen door de bergen. Maar naarmate je hoger komt bieden ze steeds meer bescherming tegen de weersinvloeden en dat mocht ook wel want op een zeker moment bevroor ons drinkwater gewoon naast ons bed en bleken onze -20 slaapzakken ons niet al te warm te houden. De "douche" overigens is niets meer dan 5 golfplaten met daarbinnen een emmer (met soms warm water) waarmee je je zweet van die dag kunt afpoedelen.

Soms waren we de enigen in de lodge samen met het gezin van de eigenaar. Helaas geen andere reizigers om je wandelervaringen mee te delen of je blaren aan te laten zien, maar zo werden we wel vaak uitgenodigd om bij de familie (vaak Tibetaans) die de lodges runden, aan te schuiven. Zo hoefden zij niet een extra vuurtje voor ons aan te steken en konden wij van dichtbij ervaren hoe een lokale familie leeft in de Himalaya. Daar zaten we dan, Ro en Sab, op de vloer van een tochtig houtenhuisje samen met de de familie rond het een lemen vloerkachel waarop het avondeten op werd klaargemaakt. De keuze was reuze en bestond uit Dal Bhaat of..... Dal Bhaat. Vervolgens werden er twee extra borden op de grond voor ons neergezet. Ik vond dit wel echt een bijzondere ervaring om mijn avondmaal met deze mensen te mogen delen. Vooral als je bedenkt dat deze mensen op 3000 meter hoogte in een houten hut leven die wordt verwarmt met houtkachel en zij met z'n allen in die ruimte wonen en slapen (lees 6 man incl kleine baby op 12 m2). Er staan geen meubelen in de hut, ze zitten en slapen op de grond.

Dal Bhaat is trouwens de ideale maaltijd voor een hongerige backpacker (of voor Sabrina) die 8 uur per dag door de Himalaya loopt, aangezien je free refills krijgt, totdat je helemaal nokkie tjokkie vol zit.

Ow ja terug naar de trekking. Voor de route van Besi Sahar naar Jomsom staan zo'n 12 dagen als minimum voor de gemiddelde wandelaar. Dit ligt natuurlijk aan de conditie van de wandelaar en hoe snel je acclimatiseert (went aan de hoogte). Wij hadden al snel door dat wij in goede conditie waren in vergelijking met andere wandelaars op de trek dus besloten de eerste dagen van de trek (die toch nog niet echt op hoogte waren) het tempo iets op te voeren zodat we als snel sneller gingen dan gepland...Na 7 dagen wandelen kwamen we aan bij De Thorung La pas op 5416m. Even voor de beeldvorming: deze pas ligt nog 600 meter hoger dan de top van de Mont Blanc dus dat is geen kattenpies!

Het mooiste van de wandeling rondom de Annapurna's is dat je heel langzaam het landschap ziet veranderen. Je loopt de eerste dagen voornamelijk door bossen, over vlaktes en langs rivieren totdat langzaam de muren van steen om je heen sluiten om vervolgens aan het einde van de valei weer uit te komen in een andere valei. Langzaam verdwijnen de bomen als je boven de 2500 meter komt en opeens zie je besneeuwde bergtoppen verschijnen. Hoe verder je op de trek komt, des te ruiger en minder toegankelijk het landschap wordt. De uitzichten op bergtoppen van over de 8000 meter zijn bijna niet te omschrijven of vast te leggen, echt waanzinnig mooi en zo inmens groot.

Nepal en Voedsel.

Wat je moet weten over de Dal Bhaat is dat het HET gerecht is van Nepal (en eigenlijk ook het enigste). Iedere Nepalees die je vraagt naar zijn favoriete maaltijd, antwoordt met" Dal Bhaat" en als je vraagt of ze ook wel eens wat anders eten is het antwoord: Nee, seven days a week, 365 days a year. Dal Bhaat is combinatie van verschillende gerechtjes die je allemaal op 1 bord krijgt opgediend. De Dal is een kruidig geel soepje van linzen en bonen. Daarnaast krijg je een schep met "groenten in curry poeder". Over het algemeen bestaat dit uit een groenteprutje van aardappelen, uien, tomaten en kool maar Ronald heeft er zo nu en dan ook een kiezelsteentje in teruggevonden (volgens hem is dit afhankelijk van wat voorradig is in de regio). Je vindt tevens een schep lauwe spinazie terug op de rand van je bord en een klein schaaltje met mierzoete verse yogurt en pickles (soort gemalen augurken) en in het midden een soort van miniatuur Himalaya van rijst. In een lokaal restaurant kun je dit gerecht bestellen (onbeperkt) voor 100 Rs, dat is 1,00 euro! Ik kan je wel zeggen dat Sabrina de gemiddelde Nepalese man er wel heeft uitgegeten. De Nepalese obers vonden het soms een sport om zoveel mogelijk bij ons bij te vullen hahah! Overigens Nepali eten de Dal Bhaat met hun handen, wij krijgen er altijd lepels bij....

Nepal en problemen.

Een van de grote problemen in Nepal is het elektraprobleem. De overheid exporteert een groot gedeelte van de stroom naar landen als India en China waardoor de lokale bevolking minimaal een uur of 6 per dag zonder stroom zit. Het is een soort van stroom rantsoen... Erg onhandig allemaal voor de Nepali. In hotel hangen vaak briefjes met de tijden waarop de overheid stroom in- dan wel uitschakelt. Net zo instabiel als de elektra toevoer is ook de politieke situatie in Nepal. Stakingen zijn aan de orde van de dag waar je als toerist op zich niet zo veel van meekrijgt tenzij je je gaat verplaatsen. Wegblokkeringen zorgen ervoor dat je zo 3 uur stil staat. Het gaat er allemaal best vredelievend aan toe, met muziek enzo maar toch zijn het protesten van de Nepali tegen de overheid. Kortom je kunt niet zeggen dat er NIETS gebeurt.... Nu maar hopen dat het wat stabieler wordt.

Voordat we vanuit Katmandu naar Bangkok vlogen hebben we ons ervan overtuigd dat we de hoogste bungyjump van Azie niet mochten missen en dat raften op een categorie 4+ rivier ook niet iedere dag kan op de Ijssel. Dus dit spektakel moest plaats gaan vinden in de buurt van de Tibetaanse grens in een plek geheten “The Last Resort”. Kost wat maar dan heb je ook wat. Ronald doet het nooit weer, zegt ie en Sabrina ging als een vrolijk vogeltje van de hangbrug 160m de diepte in. Gelachen hebben we zeker ook tijdens het raften, met stroomversnellingen genaamd als “3times right and 1 left” en “the great wall” moesten we peddelen voor ons leven (ook backwards), wat raar is want je gaat alleen maar met de stroom mee... toch?

Lang verhaal kort. Nepal is Het land om te genieten van de Himalaya. Als het nou gaat om eindeloze uitzichten, wandeltochten, raften op extreem wilde rivieren of mountainbiken door de valeien, paragliden en bungyjumpen of juist iets heel cultuureels het kan er allemaal. Wij vonden het een verademing na India en een verslaving op het gebied van trekking. Ook naar Nepal gaan we nog graag een keertje terug!

We zijn nu terug in Bangkok en genieten iedere dag van deze fantastische stad ondanks dat er echt heel veel is veranderd. De Thai hebben echt niet stilgezeten de afgelopen 5 jaar. En wat ook wel prettig is na India en Nepal, is dat het zo gemakkelijk is om te bereizen. Alles werkt gewoon, wegen zijn perfect, alles sluit op elkaar etc, etc.

We hebben ons even opgeladen op Koh Wai (als je een bounty eiland zoekt, dan is dit em) en vertrekken nu naar Manila op de Philippines. Daarna komen we terug in Thailand om met Rosalie, Thomas en Raymond de Full moon party te gaan vieren op 5 mei dus mocht je zin hebben? Van harte welkom!

https://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/indiaEnnepal#

Liefs van ons, we missen jullie!

Ronald en Sabrina