Siempre a la orden!

Hola Chica´s y Chico´s!

Ons laatste verhaal stamt nog uit het pre-colombiaanse tijdperk dus tijd voor een nieuwe lap tekst! Veel leesplezier....

Colombia.
In eerste instantie hadden we helemaal niet het idee om richting Colombia te gaan, maar juist om via Peru door naar Ecuador te reizen en dan vanuit daar te vliegen naar Centraal Amerika. Maar de onwijs goede verhalen die we hoorden over het land van Shakira, Pablo Escobar en Juan Valdez (koffie) hebben ons uiteindelijk toch doen besluiten om de S-L-O-W boat vanuit Iquitos (Peru) richting het drie landenpunt midden in het amazonebasin te nemen. De enige soort van transport dat die kant gaat op zijn vrachtschepen die zowel zoveel mogelijk goederen als mensen vervoeren over de rivier. Inderdaad de cargoboot waarmee we gingen was langzaam. Lees: 3 dagen en nachten op boot. Met 200 mensen chillen in een hangmat en 1 toilet delend al dobberend over de Amazone. Een super ervaring met geweldige uitzichten over de inmens grote Amazone. Je hebt echt geen idee hoe breed die rivier is. Toch waren we na 72 uur boot ook wel weer blij dat we vaste grond onder onze voeten hadden bij aankomst in Colombia.

¨Siempre a la orden¨ klonk het meteen bij aankomst in Colombia-Leticia. En deze zin, zo zal later blijken, werd nog duizenden keren herhaald. Namelijk echt iedere zelfrespecterend verkoper (van wat dan ook) spreekt je hiermee aan.

Leticia is de meest zuidelijke stad van Colombia en is niet per weg te bereiken. Best een grappige plek, zo midden in de Amazone, met een heus drie landenpunt namelijk van Peru, Brazilie en Colombia. Op zich was er niet veel te doen in dit dorp, maar aangezien ons vliegtuig pas 4 dagen later naar Bogota vertrok, hadden we nog wat tijd de doden. De daarop volgende dagen hebben we ons vermaakt met het drinken van goede koffie, het heerlijke lokale bier en het eten van de comidas corrientes bij de locals in de achtertuin. Dat laatste is trouwens erg leuk. Stel je een paar big mama´s voor die de hele dag aan het koken en bakken zijn in hun huis. Als je honger hebt, klop je even aan en krijg je een super groot bord vol rijst, bonen, vlees, salade en drinken voorgeschoteld onder het afdak van het huis. Een erg goede deal en altijd gezellig! We hebben nog een dag een motor gehuurd met het idee een beetje van de omgeving te verkennen (en wat tijd te killen) maar helaas kwamen we niet verder dan ´Kilometre Dieciocho´ (18km richting de jungle). Niet omdat we niet verder mochten maar de weg hield gewoon op, terwijl deze op de kaart toch minstens 190km zou moeten zijn ….

Bogota.
Na vier dagen te hebben gewacht op de eerste beste vlucht vanuit de Amazone naar Bogota konden we dan (eindelijk) vertrekken. Het centrum van Bogota is bijzonder schoon en groen en gaf ons een heel andere indruk van de stad dan dat we verwacht hadden. Het stadscentrum is niet heel bijzonder, maar prima om een dagje door heen te slenteren en wat musea te bezoeken. Na zonsondergang is het wel ietwat grimmig in de stad (geen mens op straat, op een paar bewakers met AK47´s en shotguns na).

Via de grootste ondergrondse kerk ter wereld, wat een hele aparte gewaarwording was, zijn we afgereisd naar de koloniale dorpjes Villa de Leyba en Mompox. Dit laatste dorpje is niet gemakkelijk te bereiken, maar na een 9 uur durende bus, boat, jeep combi bleek het absoluut de moeite waard. Mompox was ooit een belangrijke rivierhavenplaats, maar door het veranderen van de vaarroute volledig in de vergetelheid geraakt. Het is alsof de tijd hier 200 jaar geleden is stilgezet en dat er sinds dien niets meer is gebeurd. Alleen maar schitterende witte koloniale huizen met mensen in schommelstoelen ervoor die de hete dagen lijken weg te schommelen. Het klinkt misschien raar, maar in dit dorp gebeurt gewoon helemaal niets… erg bijzonder om te mee te maken en vooral heerlijk om onder het genot van een koud biertje het dagelijks leven aan je voorbij te zien trekken.

Caribische kust.
Vanuit Mompox bereikten we, volgens ons guidebook, de parel van de Caraibische kust van Colombia; de stad Cartagena. En er is geen woord gelogen over schoonheid van deze stad, want het is misschien wel het mooist bewaard gebleven koloniale centrum van heel Zuid Amerika. De stad werd door de Spanjaarden gebruikt om al hun (geroofde) goud en silver te verschepen naar Europa en was ongekend rijk. Door al deze rijkdom ook een doelwit voor piraten. De eeuwenoude panden hebben de meest uiteenlopende kleuren en de balkonnetjes hangen vol met bloemen. Niet alleen de panden maken deze stad zo bijzonder, maar ook de mensen. Langs de gehele Caraibische kust vind je namelijk Afro Amerikaanse mensen. En die zijn ´Muy Tranquillo´, gewoonweg geniaal.

Voordat Raymond overkwam naar Colombia hebben we nog een paar dagen in een hangmat gelegen op Playa Blanca. Het strand deed zijn naam echt eer aan, want het was een paradijselijk strand met palmbomen, wit zand en een knalblauwe zee. De accomodaties waren basic. Een rieten dakje waaronder je kon slapen in hangmatten en dan hield het wel op voor die 2 dollar. Verder diende de zee als toilet, maar goed, ons hoorde je niet klagen!

Samen met Raymond, die ons gezellig kwam opzoeken voor een paar dagen in Colombia, hebben we het Nationaal Park Tayrona bezocht. Dit park ligt aan de Caribische kust en heeft een paar schitterende stranden waar je alleen via een een nogal modderige trek door tropisch regenwoud kunt komen. Je kunt op verschillende plekken en manieren overnachten in het park: in hangmatten, tenten of een luxere optie een hut voor 5 personen. Raymond was zo lief om de eerste nacht zijn luxe hut van 2 etages met ons te delen, dus daar zaten we dan als echte ¨flash¨packers in de voor ons meest luxe accomodatie van de hele reis (bedankt Ray, het was top)! De volgende dagen hadden we alleen beschikking over een niet waterdichte tent die ons de eerste nacht droog hield (omdat het niet regende). De twee nacht waren we gedwongen om met een poncho aan op een volledig doorweekte matras te gaan liggen terwijl het vrolijk door regende IN de tent. Na vijf onwijs gezellige dagen te hebben gehad, was het al weer tijd om afscheid te nemen.

Carnaval.
Voor ons was het op naar Barranquilla, op zich niets bijzonders ware het niet dat dit de de tweede stad, na Rio de Janeiro, is om carnaval te vieren in Zuid Amerika. Een mega spektakel! Omdat zowat heel Colombia naar die stad afreist was het nogal lastig om een betaalbare accomodatie te vinden (onder 50dollar per nacht werd moeilijk). Na even zoeken naar de ingang die achter struiken lag verborgen kwamen we terecht bij een ¨hotel¨ waar je kamers per uur kon huren. Na een nogal warrig gesprek met de schaarsgeklede dame achter de balie begreep ze uiteindelijk dat wij de kamer voor maar liefst twee hele nachten en dagen wilden huren. Ja nogmaals; voor twee hele nachten en dagen…! Na een inspectie van de kamer bleek dit ook nogeens een Value for Money optie. Een superschone spiksplinternieuwe kamer en van alle luxe voorzien. Zo was de douche goed zichtbaar vanaf het bed door een glazendeur, de zenders op de tv hadden maar 1 kanaal (jullie mogen raden wat daarop te zien was), de spiegels zaten op rare hoogtes en er zat nog plastic om het matras. Tja, je wilt carnaval vieren of niet….

Het carnaval was een uitbundig spektakel en een ¨must see¨. De hoeveelheid mensen dat helemaal uit zijn dak gaat op de salsa muziek, de gigantische hoeveelheid praalwagens, vrouwen met enorme hoofdtooien en vooral de uitbundige Colombianen maakten het tot een onvergetelijke ervaring.

De mensen in Colombia zijn ongekend vriendelijk. Ze nodigen je uit voor een bakkie leut of bier en kletsen honderuit over hun prachtige land waar ze o zo trots op zijn! En gelijk hebben ze want het is een schitterend land.

De oversteek naar Centraal Amerika.
Na vier maanden in Zuid Amerika te hebben doorgebracht, was het tijd om de oversteek naar Centraal Amerika te gaan maken. De overtocht van Zuid Amerika naar Centraal Amerika kun je op verschillende manieren doen. We wilden eerst een 5 daagse zeilbootreis vanuit Cartagena maken, waarbij je aanlegt op de San Blas eilanden (Panama). Maar helaas bleek dit niet zo´n goede idee, omdat de zee veel te ruig zou zijn op dat moment (februari). En met een Sabrina die nogal gevoelig is voor zeeziekte leek ons het ook niet zo´n goed plan. Een andere budgetoptie (ofwel de goedkoopste manier van Zuid- naar Centraal Amerika) is met de speedboat vanuit het plaatsje Turbo (Colombia) langs de Darien Gap naar Panama. Omdat je dan MAAR vier uur (ipv 5 dagen) op een wilde zee hoeft door te brengen, leek ons dat wel wat….

De vertrekplaats Turbo deed zijn naam volledig eer aan, want de bootreis was op zijn zachts gezegd 100% turbo. Die ochtend in de haven van Turbo werd onze 400pk sterke polyesterboot nog even goed volgestouwd met 40man en bagage en daar gingen we dan….. We hadden al gehoord dat je wel moest zorgen dat je een plekje achterin de boot moest proberen te bemachtigen, want de boot scheen voorin nogal ver los te komen van de golven, dat beloofde dus wat! Niet getreurd: want we waren nog maar net op openzee of de golven van een meter of 6 werden op ons losgelaten.Volledig los van het wateroppervlak kwam regelmatig voor en de barstjes in het polyester werden dan ook langzaam maar zeker wat groter. De bootsman leek verder erg tranquillo, maar de meeste mensen op de boot waren toch wel lichtlijk groen. Na vier uur beukende golven, kotsende mensen en volledig doorelkaar te zijn geschud, kwamen we aan in Capurgana. Tot ons genoegen bleek het zeeavontuur nog niet beeindigd, want de morgen erop moesten we de grotere speedboat veruillen voor een kleinere om de laatste kilometers af leggen langs het rif. Ondanks onze ervaren bootsman van die dag redden we het wederom niet om helemaal droog (of wel helemaal doorweekt) aan te komen in Puerto Obaldia, Panama. Erg turbo allemaal!

Panama.
Het dorp Puerto Obaldia bleek kleiner dan verwacht. Misschien 500 mensen die daar permanent woonden. Na wat paspoortformaliteiten en wat geneuzel in het dorpje werd het pas echt lachen. De landingsbaan had meer weg van een onder hellingshoek geplaatste strip beton die op moment van aankomst nog dienst deed als de dorpstraat van Puerto Obaldia. Vlak voor de geplande aankomst van het vliegtuig rende iedereen met z´n hele hebben en houden weg van de landingsbaan, zodat het vliegtuigje veilig zijn weg kon vinden. De bagagekar werd door de plaatselijke dorpsoudste naar het vliegtuig geduwd en off we go! Best spannend was het wel. Het kleine vliegtuigje reed met ons eerst de heuvel op richting het bos, draaide vervolgens om en verhoogde het toerental. Eenmaal op snelheid hadden we nog heel even het idée van ¨dat halen we nooit!¨ maar voordat de dropsstraat in zee eindigde waren we net los van de grond....

Panama City.
Panama City is een stad die van alles heeft. Een skyline als die van Miami en een mooi oud centrum waar je onwijs veel, op instorting staande, gebouwen vindt. Hoewel sommige gebouwen onwijs vervallen zijn, soms staat alleen de voorgevel nog, blijft het een schitterend aangezicht. Hier hebben we een aantal dagen doorgebracht en uiteraard een bezoek gebracht aan het Panama kanaal (wat aardig was om te zien, maar het blijft een kanaal...). Panama is het eerste land waarin het hele openbaar vervoer systeem bestaat uit oude amerikaanse schoolbussen. Echt super om te zien. Sommigen zijn nog ordinair geel en hebben nog ¨Schoolbus¨ op de voorkant staan. Maar de meesten zijn volledig gepimpt met gave airbrushes en minstens 10 zilveren beeldjes op de motorkap (bling bling).

Opvallend aan Panama is dat veel mensen Engels spreken (door de banden met Amerika, het kanaal etc) en dat de mensen ontzettend hulpvaardig zijn. Zelfs zo dat een oude man met een stok ons helemaal over het busstation leidde en een vertrekkende bus staande hield zodat we nog met deze meekonden.

Vanuit Panama City reisden we af naar een kleiner dorpje Boquete dat omringd is door groene koffieplantages. Omdat het wat hoger ligt in de bergen is de temperatuur aangenaam en ´s nachts is het zelfs tijd voor een deken. Een mooie bijkomstigheid was dat we na 1,5 maand weer eens warm konden douchen. We besloten zelf een wandelroute uit te stippelen langs de koffieplantages, die uiteindelijk met een langer werd dan gepland (zo´n weggetje op de kaart blijkt toch altijd langer in werkelijkheid). Met spierpijn stapten we de volgende dag in de bus en verruilden we de koffieregio in voor Bocas del Toro, een eilandengroep aan de Carabische kust van Panama.

Bocas del Toro.
De supergroene Bocas waren echt onwijs mooi, ware het niet dat de 5 dagen die we er waren het alleen maar heeft geregend. Isla Bastimentos was het eiland waarop we verbleven en genoten van de gastvrijheid van de locals. Die in dit geval voornamelijk afstammelingen waren van Jaimaicanen met gebroken Engels als voertaal (erg grappig om te horen). Er geen weg en ook geen vervoersmiddel op het eiland te vinden. Het enige wat er is in Bastimentos, is een soort van betonnen voetpad dat door het dorpje loopt, wat huizen, Chinos (Chinese winkels) en guesthouses met elkaar verbindt.

We hadden een heel guesthouse met een Fins stel voor ons zelf en brachten de dagen door met kaarten, lezen, hangen in de hangmat, snorkelen en het drinken van goedkope rum. Om nog een beetje in beweging te blijven, hadden we een van de schaarse droge momenten gekozen om naar het dichtsbijzijnde strand te lopen. Normaal een wandeling van 15 min door het regenwoud, maar door de aanhoudende regen deden wij het in een recordtijd van 2uur (inclusief modderbad). Ons guesthouse stond op palen boven de zee wat heel romantisch klinkt, maar ook erg grappige situaties opleverde bij het doortrekken van de wc. Een rioleringssysteem hebben ze namelijk niet op Bastimentos dus een grote of kleine boodschap is gemakkelijk te onderscheiden voor je medebewoners….

Costa Rica
Aangezien het nog steeds regende aan de Caribische kust hebben we ervoor gekozen om Costa Rica door te steken naar de Pacific coast. Via San Jose (de hoofdstad) bereikten we Quepos, waar we genoten van de eerste stranddagen in Centraal Amerika en prachtige zonsondergangen. Costa Rica is een onwijs mooi groen land waar je van alles vindt, waaronder ook veel toeristen en gepensioneerde Amerikanen. Mede hierdoor betaal je algauw 18dollar voor een boswandeling en kost een biertje in de supermarkt meer dan in Nederland.

Niet echt goed voor ons budget dus na een kleine week in Costa Rica knalden we via Monteverde door naar Nicaragua. Na ja knalden….. Een rare eigenschap van de Costaricaanse buschauffeurs is dat ze de verleiding niet kunnen weerstaan om iedereen, die ook maar zijn hand opsteekt langs de kant van de weg, mee te nemen. Daarbij komt dat de gemiddelde Tico (Costa Ricaan) geen meter te veel wil lopen. Dat levert veel rem- en optrekwerk op. Ik geloof dat onze buschauffeur over een afstand van 100km nooit verder heeft opgeschakeld dan de tweede versnelling… Optrekken, mensen stappen in, belletje, afremmen, mensen stappen uit, optrekken, weer dat belletje, mensen stappen uit, etc etc. Je zou zeggen dat een soort van halte systeem handig zou zijn Costa Rica… maar ja, je kunt je ook afvragen waarom wij altijd alles efficienter willen maken.

Nicaragua (is favoriet!)
De grens overgang van Costa Rica naar Nicaragua verliep allemaal soepel. Tientallen geldwisselaars en taxichauffeurs bestookten ons eerst met een enorme hoeveelheid vragen die voornamelijk gericht waren op het verdienen van enkele dollars-cordobas-colones. Nadat wij het gros ervan hadden overtuigd dat we en geen geld wilden wisselen en dat we die ene km naar de grenspost van Nicaragua wel konden lopen, lieten ze ons verder met rust. Het immigratieformulier moest van tevoren worden ingevuld om de doorloop te bevorderen. Je zou dan verwachten dat er een plek is waar je deze formuliertjes kunt oppikken en invullen terwijl je toch in de rij staat te wachten. Volgens de beamte moesten we die eerst kopen van onze vrienden ¨de geldwisselaars¨. Daar zaten we niet echt op te wachten, want deze formuliertjes horen gratis te zijn. Dus gewoon in de rij gaan staan en doen alsof je achterlijk bent had het gewensde effect. Ellenlange rijen, een overhitte grensbeamte en een gratis formuliertje (schitterend man!).

San Juan del Sur.
De oude amerikaanse schoolbus stond al op ons te wachten en voor een 50 cent werden we 40km verderop gedropt bij de afslag naar San Juan del Sur. We stonden nog geen minuut ietwat verbaasd het dorre landschap te bewonderen of we hoorden achter ons ¨ey grrrringo!!....¨. Het bleek een man met zijn zoontje te zijn die met zijn pickup truck toch onderweg was naar San Juan en ons wel een lift wilde geven, hoe relaxt! Een half uur in Nicaragua en de eerste gratis lift al te pakken. Voordat we samen met hem een bezoekje hadden gebracht aan de supermarkt dropte hij ons af in het centrum van het dorpje. Dat begint goed!

San Juan del Sur op zichzelf is niet echt bijzonder. Veel gringobarretjes, hostals, keiharde wind en een niet al te mooi strand. Wat wel mooi is, zijn de 16 stranden rondom San Juan. Na een dag in San Juan zijn we dan ook verhuisd naar een camping op een onwijs mooi strand. Daar huurden we een hondenhok achtige accomodatie (zie foto) en genoten we van zon, zee en koken op houtvuur (eerst zelf sprokkelen dus) en de schitterende sterrenhemel s´avonds! Hier hebben we een paar dagen even lekker helemaal niets gedaan!

Daarna was het op naar Isla de Ometepe, dat gewoon een natuurwonder eerste klas is. Twee vulkanen van 1400m en 1600m, die samen 1 eiland vormen midden in een gigantisch groot meer (170km bij 80km), leveren schitterende beelden op. Met de golfslag die het meer heeft en het vergezicht van alleen maar water tot aan de horizon, lijkt het net alsof je aan een zee zit. Zoals op veel eilanen hangt er ook op Isla de Ometepe een erg relaxt sfeertje. Erg gebeurt niet echt veel en dat lijkt niemand erg te vinden. Het hoogtepunt was voor ons wel het verblijf op Finca Magdalena (bedankt Jaap). Een oude boerderij op een koffieplantage verbouwd tot hostal en groepsverblijf. De Finca ligt aan de voet van de minst hoge vulkaan genaamd Maderas. Een pad in de achtertuin van de boerderij bracht ons na wat zweten over een smal steil pad en door cloudforest op de top van de vulkaan en bij het kratermeer. Over het algemeen zijn de toppen van beide vulkanen bijna altijd bedekt met een laagje wolken maar die dag scheen het geluk ons toe te lachen en klaarde het rond het middaguur plotseling op. Waardoor we werden getrakteerd op een paar schitterende vergezichten. Na een kleine week op het eiland werd het tijd om het tranquillo eiland te verruilen voor het meer chaotische stadsleven van Granada.

Granada en Leon.
Beide steden zijn middelgroot en gemakkelijk te voet te belopen. De steden staan bol van de koloniale gebouwen en kerken en dat maakt het uitnodigend o meen dag of wat rond te lopen in deze steden. Verder is het bier goedkoop en stik het er van de backpackers en lokale studenten. Zodat er eigenlijk wel iedere avond een reden is om een borrel te drinken. Na 5 dagen rondwandelen, borrels en strand (bij Leon) was het wel weer welletjes en vertrokken we naar de highlands rondom Jinotega om daar een nacht of wat door te brengen op een koffieplantage. Waarna we via Esteli richting Honduras zullen reizen en afscheid gaan nemen van het te gekke Nicaragua (een echte aanrader)!

Wat wij echt waarderen in Centraal Amerika is dat de afstanden veel kleiner zijn en daarom je niet de hele dag (en soms ook nacht) meer hoeft te bussen. Alles is vrij compact en is gemakkelijk te bereizen binnen een dag. Echt een verademing na Zuid Amerika. Het eten is trouwens sinds Colombia alleen maar beter geworden. De bruine bonen kwamen in Colombia nog apart van de rijst. In Centraal Amerika komt het in de vorm van de superlekkere ¨gallo pinto¨ (bonen en rijst doorelkaar). De corrientes-casados/cenas/comidas (allemaal andere namen voor het woord avondeten) vinden bij ons gretig aftrek. Ze kosten 2 a 3 dollar en bestaan uit een stuk kip of rund met gallo pinto, salade en een tortillas. En daarbij vullen ze je maag top!

FOTO´S COLOMBIA:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/Colombia

FOTO´S PANAMA EN COSTA RICA:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/PanamaEnCostaRica

FOTO´S NICARAGUA:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/Nicaragua


Siempre a la orden!!!!

Tot gauw,

Liefs Ronald en Sabrina