Van Buenos Aires naar Iquitos is heel veel bus!

Van Buenos Aires naar Iquitos.

Voordat we beginnen met ons verslag eerst even dit: Lieve omie, sab en ik waren er niet bij...toch denken we aan je, goede laatste reis, geef opie een dikke knuf van ons. Je had Peru vast schitterend gevonden... we drinken een campari op je.

In ons laatste verhaal stonden we op het punt om te vertrekken naar Buenos Aires vanuit de plaats El Calafate in het zuiden van Argentinie. Inmiddels zitten we al in Iquitos, dat in het noordoosten van Peru ligt (in het midden van de Amazone). De afgelopen twee maanden zijn echt omgevlogen; veel dingen gedaan en onwijs veel meegemaakt. Hier volgt een (te) korte impressie.

ARGENTINIE
Buenos Aires
Meteen bij aankomst vonden we Buenos Aires een gave stad. Dat kwam mede omdat we een mooi oud hotel in het hartje centrum (San Telmo) vonden. Kamers met plafonds van 4 meter, houten klapdeuren ervoor en prachtig meubilair. En bovendien met een supergoedkope pizzeria op de hoek (echt awesome pizza´s voor 2,50 euro!). Deze wijk geeft je echt het gevoel dat je in het Italie van een jaar of 15 geleden bent. Schitterende oude gebouwen, onwijs mooi betegelde gallerijen, pleintjes met goedkoop bier en top koffie en honderden Fiats 500 en 600s. Bijna een week hebben we ons uitstekend vermaakt met het bezoeken van verschillende wijken in de stad en natuurlijk met het eten van goedkope steaks en het bezoeken van enkele optredens. Een van de meest bizarre dingen die we bezocht hebben is de begraafplaats in Recoleta. Dit is niet een gewone begraafplaats met grafstenen die wij in Europa kennen, maar de behuizing voor de doden bestaat daar uit kleine villa´s. De een nog groter dan de ander. Onder andere Evita ligt op deze begraafplaats begraven.

Puerto Iquazu
Na een ontzettend fijne dagen te hebben gehad in Buenos Aires zijn we vertrokken naar Puerto Iguaza. Dit is een stadje, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, dat midden in de jungle ligt op de grens met Brazilie (een uurtje of 14 van Buenos Aires met de bus). De temperatuur was plotseling 35plus en de meeste guesthouses hadden, tot ons genoegen, een zwembad! Op zich is er niet zoveel te doen, ware het niet dat er een van de grootste en spectaculairste waterval van de wereld om de hoek ligt. De hele dag kun je hier rondlopen in het national park en vanuit verschillende hoeken de gigantische hoeveelheden water naar beneden zien denderen omgeven door veel groen, regenbogen en jungle geluiden. Al met al een geweldige ervaring. Hoewel het is en het blijft een waterval…..

Salta
Vanuit Puerto Iguazu was het wederom een lange busrit (24 uur, alsof het niets is) naar onze volgende bestemming; Salta. Salta ligt in het noordwesten van Argentinie en is een soort van overstappunt danwel naar Bolivia of naar Chili. Samen met een ander nederlands stel (Bart en Lieke), dat we al eerder hadden ontmoet in Bariloche, hebben we daar voor drie dagen een auto gehuurd om het gebied ten noord- en zuidwesten van Salta te verkennen. Een groot gedeelte van onze route ging via de (wasbord) ruta 40 van Cachi naar Cafayate. Tijdens deze rit zagen de de meest gevarieerde landschappen voorbij komen: van woestijn vol met gigantische cactussen, waarvan sommigen hoger dan 9 meter, tot de meest vreemde rotsformaties. Het fijne van de auto was dat je overal kon stoppen waar je maar wilde en kunt overnachten in kleinere dorpjes waar je normaal gesproken moeilijker komt. Of de auto het ook zo fijn vond om 8 uur lang over wasbord te rijden is maar de vraag, echt alles trilt los. De tweede dag reden we vanuit Cafayate omhoog naar Humahuaca, richting Bolivia. Naast het landschap dat veranderde, zag je ook de mensen veranderen. Donkerder qua huidskleur, maar ook steeds traditioneler in klederdracht. Langzaam maar zeker reden we het andere Zuid Amerika tegemoet…….


BOLIVIA
De aankomst in Bolivia gaf, na een hectisch ritje in een jeep en wat vage paspoort formaliteiten, een onwijs goed gevoel. Het leven speelde zich, zo te zien, voor een groot gedeelte op straat af. Schoenenpoetsers, sinaasapppelpersers, snoepverkopers, boerinnen in kleurrijke klederdracht met bolhoedjes en gigantische derrieres, ze waren er allemaal en zaten allemaal op straat in de hoop een paar bolivianos te verdienen, prachtig! Met een beetje mazzel konden we nog net de enige trein die week naar Tupiza pakken (relaxed!). De rit was erg comfi en goedkoop (een super alternatief voor de bussen in Bolivia). De reden waarom je naar Tupiza gaat, is om paard te rijden. Sabrina had het hier al 2 weken over en ik heb me maar laten overhalen om twee dagen te gaan hobbelen door de canyons van Tupiza. Al met al waren we achteraf gezien allebei blij dat we (maar) voor 8 uurtjes paardrijden hadden gekozen. Want ow jee wat een zere reet krijg je van paardrijden! De omgeving was schitterend, de paarden waren mak, het weer was perfect, maar het op een rug zitten van een dier en daarvoor beloond worden met een nogal gevoelig zitvlak…….ik weet niet hoor. Overigens is Sab na deze dag ook genezen van haar drang tot paardrijden :).

Op de weg vanuit Tupiza naar Uyuni maakten we kennis met de bussen van Bolivia. Ze zijn onwijs opgehoogd (voor extra grondspeling op de onverharde wegen) en hebben wielen zo groot als die van kleine tractoren, om in te stappen heb je ongeveer een ladder nodig en tijdens de rit over stoffige onverharde wegen is een schroevendraaier geen overbodig luxe om het al jaren vastzittenend raam open te maken. Ow ja, beenruimte? Forget it… Het geluid dat de bus produceerd is overigens ook overdonderend, termi´s en k&n luchtfilter, zeg maar. Tijdens de rit gingen we nu echt de hoogte in, sommige passen gingen met gemak over de 4000m. Gelukkig had ronny een zak coca bladeren gekocht op de markt en al kauwend op deze blaadjes schijn je minder last te krijgen van de hoogte….

Uyuni
Uyuni is een eigenlijk een onwijs lelijk dorp zonder iets van sfeer en leeft voornamelijk van toerisme. Vanuit hier vertrekken namelijk dagelijks toertjes naar de Salar de Uyuni. De Salar is de grootste zoutvlakte ter wereld en spreekt tot verbeelding. Voordat je met een driedaagse toer daadwerkelijk de zoutvlakte op gaat, breng je eerst een bezoek aan het treinenkerhof. Echt een surrealistisch geheel, waar een 30tal treinen in de middle of nowhere zijn overgelaten aan de tand des tijds. Vroeger had Bolivia een haven en was Uyuni door een spoorlijn verbonden met de haven aan de zee die nu (door landverlies tijdens een oorlog) op Chileens grondgebied ligt. Na deze korte geschiedenisles knalden we volgas in onze Toyota Landcruiser de Salar op. En dit is echt iets aparts. Rijden over een opgedroogd pre-historisch meer van 12000km2 op een hoogte van 3600m, met een laag zout die op sommige punten dikker is dan 70m en op het breedste punt zo´n 180km! hoe cool!

Stel je voor dat je rijdt over een oogverblindende witte vlakte die zover reikt als je kunt kijken met aan de horizon enkele vulkanen die hoger zijn dan 5000m en verder zie je niets anders dan........... wit zout. Je orientatie vermogen wordt nogal op de proef gesteld met al dat witte spul. Gelukkig beschikte onze chauffeur over goede ogen en was hij niet bezopen. Dit is in Bolivia niet geheel onbelangrijk want volgens hem schenen er ook op deze inmens grote zoutvlakte wel eens ¨ongelukjes¨ te gebeuren tussen niet oplettende (lees: dronken) chauffeurs. In ¨het meer¨ liggen nog enkele, met cactus begroeide eilanden en dragen heel toepasselijke namen als; ¨isla del pescado¨.

De daaropvolgende dagen waren ongekend. 1000km rijden in een jeep door de meest bizarre landsschappen, die bijna buitenaards lijken. Meren die verkleuren naar mate de zon er langer op schijnt, enorme rotsblokken midden in de woestijn, meren met rode slierten er doorheen, geysers op 5200m en honderen flamingo´s! De foto´s spreken voor zich. Na drie dagen rondrijden zat de toer er helaas weer op en reisden we met de lokale bus door naar Potosi. Wederom een heftig ritje waarbij Ronnie een andere bus voor ons letterlijk over de modderige weg naar beneden zag glijden, met een afgrond van een meter of 300 ernaast….tja merkte man naast ons, ietwat droogjes, op; ¨Alles is mogelijk in Bolivia¨.

Potosi en Sucre
Potosí is de hoogste stad ter wereld (4060m). Een stad die sinds de komst van de Spanjaarden bekend staat om zijn mijnen. Toen der tijd een van de rijkste steden ter wereld, momenteel een stad gevuld met mijnwerkers die opzoek zijn naar de ¨laatste¨ zilveraders. Met een ex-mijnwerker hebben we deze ¨duivelse¨ tunnels bezocht en dat was indrukwekkend. Voordat we vertrokken werden er eerst inkopen gedaan voor de mijnwerkers als cadeautjes. Denk aan cocabladeren, cola, sigaretten, maar ook dynamiet (kost 1euro voor een staaf, iets voor oud en nieuw dacht ik zo!). Overigens op 4000m een claustrofobisch kleine, stoffige mijntunnel een meter of 500 inlopen is niet al te goed voor je gezondheid, laat staan om hier je hele leven te werken. De gemiddelde mijnwerker wordt dan ook ongeveer 45 jaar. Ondanks de omstandigheden blijven veel jonge mensen aangetrokken tot de mijnen, het dagloon is voor Boliviaanse begrippen goed en ligt op ongeveer 5 dollar. Allen blijven hopen op het vinden van een grote ader (schijnt dat de eerste mijnwerkers zilveraders vonden van 1m dik!). Wat trouwens ook een spektakel was, was de ontsteking van een dynamiet staaf, dat gaf echt een onwijze knal.

Inmiddels liep het al weer rond kerst en kwamen we aan in Sucre. Mooie plaats, veel koloniale gebouwen, veel zilver en nog meer bedelaars. Wij hadden op dat moment een onwijs dubbel gevoel bij het vieren van kerst. Ik bedoel; wij een 3 dollar maaltijd en een glas wijn, buiten een hele familie onder een plasticzeil in de regen. Op kerstavond hebben we daarom besloten dat we op eerste kerstdag iets moesten doen. Het klinkt een beetje als je schuldgevoel afkopen, maar het werd een succes! De volgende dag een enorme zak brood gekocht op de markt en die uitgedeeld aan de kids. Honderden kinderen kwamen op Ronald afgerend die in no time alle broodjes kwijt was, inclusief de zak waarin ze zaten...

La Paz
Een aantal dagen voor oud en nieuw kwamen we aan in La Paz. Door ons ook wel La Piz genoemd, omdat er in de hele stad een vrij hardnekkige pislucht hangt. Het lijkt wel of iedereen hier gewoon overal tegen aan piest. Wij vonden het op zich niet een heel bijzondere stad op de unieke ligging na dan. Er zijn wat oude koloniale gebouwen en kerken wat geinige marktjes en meer openbaar vervoer dan je aankunt. Op oudjaarsdag is Ronald de ´death road´ afgereden op een mountainbike. De weg draagt deze naam, omdat hij in de categorie valt van meest gevaarlijkste/dodelijkste wegen ter wereld. Je moet je voorstellen dat alle verkeer, tot twee jaar geleden, vanuit La Paz (bussen en vrachtwagens) naar de jungle (en vice versa) over een spannend (te) smal pad ging met een afgrond van 600m ernaast! Dit had als gevolg dat er geregeld een vrachtwagen of een bus met 50 mensen naar beneden donderde. Langs de weg staan dan ook tientallen kruisjes. Deze ellende behoort gelukkig tot de verleden tijd en met de komst van een nieuwe weg is de oude weg alleen nog maar voor mountainbikers. Dus minder gevaarlijk qua verkeer, maar de afgronden zijn er nog steeds, koppie erbij dus als je van 4700m naar 1100m afdaalt. Ons oud en nieuw in Bolivia was niet echt heel spetterend maar prima. We hebben het gevierd in een cafeetje met wat andere toeristen. De Bolivianen schoten rond 12 uur ook nog wat pijlen de lucht in, dus het oud en nieuw gevoel kregen we wel een beetje!

Lake Titicaca
Op nieuwjaarsdag reisden we af naar Copacabana wat op de oevers van Lake Titicaca ligt. Hier hebben wij het eiland Isla del Sol bezocht. Dit eiland is volgens de Incas de geboorteplaats van de zonnegod. En als je er bent kun je je er iets bij indenken. De opkomende zon raakt namelijk als eeste de top van het eiland. Een van de meest gebruikelijke dagbestedingen op dit eiland is de wandeling van Noord naar Zuid, langs allerlei Inca ruines en heilige plaatsen. Al met al een een tochtje van 7 km lang. 7 km een eitje? Dus niet! We dachten dat doen we wel even maar op een hoogte van 4000 meter gaat het allemaal een stuk moeilijker. Op ons tandvlees en volledig verbrand door de zon kwamen we aan bij het haventje waar we de boot terug namen naar Copacabana. Aan de rand van het meer had je allemaal heerlijke lokale restaurantjes waar ze verse forel met patat verkochten voor 1,80euro, een top maaltijd na zo´n intensieve wandeling!

Onze drie weken Bolivia zaten er inmiddels weer op en het was eigenlijk te kort. Het laag land (jungle) moet ook prachtig zijn. We hebben wel een aardige indruk gekregen van de schitterende natuur en cultuur in het hoogebergte, het reilen en zeilen in het land onder de hoede van Evo Morales en vooral genoten van iedere dag in uber goedkope Bolivia!

PERU
Omdat de grens van Peru en Bolivia door het midden van het Titicaca meer loopt, waren we binnen een paar uur in Peru. Peru is het land van de Inca cola. In tegenstelling tot wat je doet vermoeden bij het horen van de naam cola, is dit peruaanse drankje een nuclaire gele subsantie dat smaakt naar kauwgumballen! Sabrina zweert erbij, ik vind het niet te hachelen .-)

Arequipa
Vanuit de eerste beste grote plaats namen we een bus naar Arequipa, de op twee na grootste stad in Peru. Ook stad met een goede sfeer en onwijs veel mooi bewaard gebleven koloniale gebouwen. In het centrum zijn we naar een museum gegaan waar ze een tentoonstelling hebben over geofferde Inca kinderen. Met als pronkstuk een mummie, of eigenlijk (ietwat lomp gezegd) een bevroren kind. Echt heel bizar. De inca´s geloofden namelijk dat de bergen en vulkanen in de Andes goden waren die je tevreden moest houden zodat ze niet uitbarstten. Daarvoor moesten offers gebracht worden. Deze offers bestonden uit kinderen die ritueel begraven werden op de toppen van de hoogste bergen van de Andes. Doordat het zo koud is op 6000m zijn die lichamen (500jaar lang) ontzettend mooi bewaard gebleven en worden nu tentoongesteld in verschillende musea. In Peru alleen, hebben archeologen 14 kinderoffers gevonden waarvan 3 op de berg (El Misti) bij Arequipa. Echt heel bijzonder....

De onvergetelijke busrit
De omgeving van Arequipa staat bekend om zijn gigantische canyons. Ze schijnen de diepste van de wereld te zijn en zelfs 2x zo diep als de grand Canyon in de US. Via een wandeling van een paar uur kun je naar de bodem van de canyons lopen waar een oase ligt. Dat wilden we zelf wel even bekijken dus vertrokken we met de lokale bus naar Cabanaconde. Dit was een busrit die echt alles in zich had wat een gemiddelde korte afstandsbusrit (6uur) bijzonder en onvergetelijk kan maken.

Om 5 uur in de ochtend vertrok onze goedgevulde bus al slingerend hortend en stotend richting de eerste bestemming Chivay. Het eerste uur bestond voornamelijk uit het opvullen van het¨lege¨gangpad van de bus met mensen die schijnbaar ook die kant opwilden (lees een man of 40extra). Nu zat de bus lekker vol en konden we eindelijk volgas de bergen in stuiven. Naast ons zit een vrouw volledig zonder schaamte haar tweeling tegelijk borstvoeding te geven waarbij ze ons ook even haar beide tepels laat bekijken. Ondertussen is ze een uitgebreide discussie aan het voeren met haar zus die 1 rij voor haar zit. Deze vrouw is ondertussen bezig om haar overgevende zoontje goed te laten mikken en zijn straal kots te laten vallen precies tussen de benen van de niets vermoedende Peruaan, die nu 1 broekspijp heeft in een andere tint. Op de armleuning van Ronalds stoel is een jonge vrouw met een dikke kont gaan zitten die door haar omvangrijke achterste voor het gemak ook een stukje meepakt van Ronalds schoot (ach waarom ook niet, kom gezellig op m´n schoot zitten). Waarschijnlijk heeft ze net een kippetje gebakken want de lekkende plasticzak met daarin de pan vol vet heeft ze op zijn knie gezet, wat vervolgens Ronnies broek ook in en andere tint doet veranderen. Achterin de bus heeft iemand zijn eigen transistorradio zo hard mogelijk gezet om over het geluid van de stereo uit te komen, de ontvangst is niet al te goed maar ach, ruis luistert ook lekker weg. Verder blijkt dat het overvollle toilet achterin de bus bij iedere bocht een flink klots urine morst en daardoor een klein stroompje onder de stoelen en tussen de benen van de ,wederom niets vermoedende peruanen, vormt. Dit stroompje pies vernadert continu van richting omdat de buschauffeur bezig is om zijn hele hebben en houden zo goed en zo kwaad als het gaat door de 951 aankomende haarspeldbochten te loodsen. Kortom de zes uur waren zo voorbij en volledig uitgerust en zo fris als een hoentje kwamen we aan op de plek van bestemming.

Wat dit alles een beetje goedmaakte, waren de lokale vrouwen in traditionele en vooral onwijs kleurrijke kleding die onderweg waren naar een feestje en ons de laatste paar minuten vergezelden in de bus. Nu aan waren gekomen moesten we aan de tocht naar bodem van de canyon beginnen. Het was even zoeken naar de start van de tocht, aangezien die ergens midden in een maisveld begon en er natuurlijk geen bordjes waren te vinden maar wel 10 gidsen die ons naar beneden wilden loodsen voor een paar Soles. ¨Nee dankjewel, we kunnen het zelf wel vinden…..¨ Na eenmaal het pad te hebben gevonden, was het een tocht van 2,5 uur naar beneden over een pad dat in de top 3 komt voor hoe verzwik je je enkel 10 keer binnen een half uur.. Het waren eigenlijk alleen maar kleine keien waar je half op naar beneden rolde, zonder iets van grip. Maar het was absoluut de moeite waard, want de oase was een plaatje! Een aparte gewaarwording dat er op de bodem van de superdroge canyon een groene oase ligt met palmbomen en natuurlijke baden. Er waren wat basic hutjes onderaan waar we konden bijkomen van de trip. De volgende ochtend was het dezelfde route terug maar dan omhoog. Dan bleek nog zwaarder….. vooral toen het heter begon te worden. Na 3,5 uur en een hoogteverschil van 1400m te hebben overbrugd, kwamen we vermoeid boven aan. Gelukkig stond ons de gezellige busrit van hierboven nog op ons te wachten...Vanuit Arequipa namen we de dagbus van 10 uur naar Cusco.

Cusco
Cusco is een leuke en mooie en vooral erg toeristische stad. Maar wat wil je als je de stad bent die de toegangspoort is tot Machu Pichhu. Veel toeristen, betekent ook hoge prijzen. De entree- en vervoersprijzen naar de omliggende ruines om Cusco heen en Machu Picchu zelf waren verdubbeld in een jaar tijd. Wat het voor de budgetreiziger een dure aangelegenheid maakt. Om Machu Picchu te bezoeken moet je eerst afreizen naar de plaats Aqua Calientes. Omdat er op het laatste stuk hierheen geen weg is, is de enige manier om er te komen per trein, die voor toeristen jawel: 70 dollar kost (daarbij is de NS zelfs nog goedkoop)! Er gaat ook een local trein (die waarschijnlijk ook een redelijke local prijs heeft) maar daar mogen de gringo´s geen gebruik van maken (jammer..). Omdat wij geen zin hadden om ons te laten afzetten, gingen we op zoek naar een andere, goedkopere, manier om er te komen. Na even rondvragen bij wat toeragencies was de hardcore budget versie naar Machu Picchu als snel gevonden. Met een busje konden we binnen een hele dag (10uur) in Aqua Calientes komen. Wij zouden dan eerst 7 uur met de auto, door de bergen, tot het einde van de weg worden gereden, vanwaar het nog drie uur lopen was over een treinrails. Zo gezegd zo gedaan! Het was een mooie en vooral bochtige rit, waar je de droge bergen langzaam zag veranderen in jungle. Vele stukken waren onverhard en na aardig wat door elkaar gehusseld te zijn, waren we blij dat we even een stuk konden lopen. Hoewel het lopen langs een spoorlijn niet een van de meest gave dingen is om te doen maakte de omgeving dit goed. Tijdens de tocht, kon je namelijk al de toppen van Machu Picchu zien liggen. Wat ons al een klein voorproefje gaf voor de volgende dag.

Machu Picchu
De volgende dag was het nog een wandeling van 1,5 uur ophoog naar de ingang van de verlaten stad Machu Picchu. Het was echt ontzettend indrukwekkend om te zien. De ligging is echt geweldig, boven op een berg van 2400 meter van waar je uitzicht heb over de jungle. Doordat eigenlijk het grootste gedeelte van de stad nog helemaal in tact is (op de daken na dan), kun je helemaal voorstellen hoe de stad er destijds uit moet hebben gezien. De stenen van de ruines zijn zo perfect op elkaar gestapeld dat ze echt precies op elkaar passen (zonder cement of wat dan ook). Je kunt er nog geen pinpas tussen steken zo nauwkeurig, echt een heel bijzonder bouwwerk. Wat het extra bijzonder maakt is het feit dat het pas in 1910 is ontdekt. Over de functie van de stad zijn wetenschappers het niet eens. Vooral de stad zo ontoegankelijk is, wordt aangenomen dat de stad door elite werd bewoond.

Meteen toen we binnenkwamen hing er al een bordje op de deur dat het niet meer mogelijk was om Huayna Picchu te beklimmen die dag. Huayna Picchu is de heilige berg, gelegen aan de noordkant van Machu Picchu. De top van de berg is hoogste punt van de stad (2700 m) vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over de stad en omgeving. Maar 400 mensen per dag kunnen deze berg beklimmen en wij waren te laat. Na eerst een paar uur rond te hebben gelopen, liepen we toevallig langs de entree van Huayna Picchu. Ook hier zagen we weer hetzelfde bordje hangen, dat er reeds 400 mensen naar boven waren gegaan. Sab ging het toch nog maar even voor de zekerheid vragen en wat bleek.... er waren wat mensen niet opkomen dagen en we konden alsnog als nummer 396 en 397 de berg omhoog klimmen. Wat een mazzeltje weer!! Het uitzicht hier was adembenemend.

Huacachina
Na de onvergetelijke ervaring van Machu Picchu, lieten we het Andesgebergte achter ons en reisden we af naar de kust van Peru. Omdat de busbedrijven weten dat de (rijke) toeristen Cusco ook weer moeten verlaten, zijn de bus prijzen natuurlijk ongekend hoog. Daarnaast mag je ook de gehele prijs van de rit betalen, ookal wil je halverwege ergens uitstappen. Dat hebben we nog nergens meegemaakt tijdens onze trip. Omdat de prijzen voor de luxere bussen helemaal de spui gaten uitliepen, besloten we te gaan met de goedkoopste bus. En dat hebben we geweten ook! Een van de meest oncomfortabele ritten ooit (naast het ritje hierboven beschrevn dan)! Het meest vervelende was nog wel dat bij het vertrek van onze 14 uur durende busrit de wcpot wederom tot de rand toe gevuld was. De deur kon ook niet meer dicht, dus je kunt je wel voorstellen wat voor een aroma er in de bus hing na enkele doorzwaaiers. Daarnaast bleken de stoelen voor de nacht bijna niet naar achter te kunnen dus het was rechtop slapen zonder beenruimte. Midden in de nacht gingen we over een bergpas heen, waardoor ons klokje 10 graden aangaf in de bus! Daar zit je dan in je sweatertje en korte broek…, terwijl de locals gemiddeld drie dekens over zich heen hebben. Maar goed, we hebben het overleefd. We stapten uit in Huacachina. In de omgeving van dit plaatsje vind je de hoogste zandduinen ter wereld (tot 2000m). Hier hebben we even een paar dagen gerelaxt en natuurlijk een dag gesandboard op de zandduinen. Je ging dan met een buggy omhoog en volgens met ongekende snelheid op een plankje van een boekenkast naar beneden. Een gave ervaring!

Lima
Daarna was het op naar Lima, een gigantische grote stad aan de kust van Peru met 17 miljoen inwoners. Ondanks dat er hier bijna net zoveel inwoners wonen als in Nederland, vonden wij het nog wel meevallen met de drukte in het stadscentrum. Niet een hele bijzondere stad, maar prima om een aantal dagen door te brengen. Helaas heeft de stad minder oude koloniale gebouwen doordat er nogal wat aardbevingen zijn geweest. Maar evengoed heeft de stad wel karakter. Na een aantal dagen Lima was het voor ons, op naar de jungle.

Iquitos
Deze stad draagt de naam van grootste stad ter wereld die niet te bereiken is via een weg. Ah relax dachten wij, geen auto´s = geen herrie. Nou forget it..., omdat een auto veel te duur is om te verschepen rijdt echt iedereen hier een onwijs luidruchtige mototaxi (de zuid-amerikaanse variant op de tuk-tuk uit Azie). Onze eerste nacht hadden we een kamer zonder ramen dat als soort van pitbox fungeerde aan het mototaxi circuit van Iquitos, man wat een kabaal! Na zes maanden Azie zou je denken dat we gewend zijn aan het geluid dat deze voertuigen produceren, maar we waren blijkbaar ontwend….

Het was niet alleen een ware overgang qua temperatuur, maar ook een heel ander soort Peru dan dat wij tot nu toe gezien hebben. Daarnaast kun je duidelijk merken dat de levenstijl van de mensen ook heel anders is. Alles gaat en lijkt veel relaxter.
Het was even uitzoeken waar je het beste een toer naar de Amazone kunt boeken. Want in Iquitos zijn er voornamelijk veel agencies die toers aanbieden voor de wat rijkere toeristen, die gerust 800 dollar voor 4 dagen in de jungle kunnen missen. Niet echt onze prijsklasse. Na even goed navragen vonden we een hostal dat tevens een toeragency had met toers in onze prijscategorie (100 dollar voor 4 dagen incl alles). En het was echt iedere cent waard! Tijdens de 4daagse ga je 250km van Iquitos de Amazone in en dat levert een serie unieke ervaringen op: zwemmen met roze en grijze zoetwaterdolfijnen, vissen op pirañas, apen en ara´s zien, tarantula´s vasthouden, uren peddelen door haast onbevaarbare stroompjes, leren over medicinale planten en duizenden muggen van je afslaan…. Echt te gek!

Na een paar weken in Peru te hebben doorgebracht, kun je merken dat Peru een stukje ontwikkelder is dan Bolivia. De mensen hebben niet alleen meer te besteden, maar dragen ook minder traditionele kleding. Van sandboarden op zandduinen tot chillen in een hangmat in de Amazone, van onvergetelijke busritten tot prachtige Inca ruines. Peru heeft het allemaal!

Aankomende drie dagen dobberen we rond op een vrachtschip over de Amazone richting de eerste plaats die met een weg verbonden is.

FOTO´S NOORD ARGENTINIE
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/NoordArgentinie

FOTO´S BOLIVIA (ook nieuwe toegevoegd)
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/Bolivia

FOTO´S PERU:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/Peru


Hasta la proxima vez!

Liefs,

Ronald en Sabrina