Wegens succes verlengd!
Door: Ronald en Sabrina
Blijf op de hoogte en volg ro en sab
29 September 2008 | Nieuw Zeeland, Wellington
Beste allemaal,
Na drie maanden fulltime in Brisbane te hebben gewerkt, de bus verkocht te hebben en flink wat geld te hebben gespaard, was het wel weer tijd om verder te reizen. Omdat onze ticket naar Nieuw Zeeland vanuit Melbourne stond gepland, besloten we om daar naar toe te rijden in een dag of 10 (een soort van vakantie in de vakantie). De trip van Brissie naar Melbourne door het binnenland van Australie was echt te gek!
We hadden een bijna nieuwe “Wicked” bus meegekregen van Sab d’r werk, met een paar schunnige teksten erop (waar wicked om bekend staat) dus bekijks geen klagen ;-). De busjes van Wicked zijn erg basic uitgerust, maar voldoen, voor ons als simpele backpackers, prima. In de bus kun je achterin op dunne matrasjes slapen en verder is er een klein keukentje met aanrechtblad en kastjes. Alle dingen die je nodig hebt zijn aanwezig: gasfles, pannen, bestek, koelbox, tafels, stoelen etc. De bedrijfsvoering is erg grappig. Het idee is; zolang het rijdt, rijdt het en verder niet zeuren maar gewoon gaan! Een deukje extra is geen probleem en stickers op het dashboard met de tekst: ‘Don’t swerve for kangaroos, run the f*ckers down!’ is standaard. Niet omdat ze kangoeroes haten bij Wicked, maar juist omdat ze niet willen dat je een uitwijkmanoevre maakt waarmee je de hele bus op zijn kant legt. Daarnaast is het standaard dat je altijd met een lege tank en gasfles start. Hopen dus dat je het eerste tankstation haalt......
De route naar Melbourne leidde ons via het heuvelachtige New England en de Newell highway naar het zuiden. De landschappen zijn van heuvelachtig in het kustgebied tot megavlak 200 km land inwaarts. Zover je kunt kijken alleen maar dorre vlaktes met een paar struiken en rode aarde. De uitgestrektheid en vooral de leegte van Australie werd ons hier pas echt duidelijk. In het oostelijke kustgebied rijdt je eigenlijk van dorpje naar dorpje met tussenpozen van 25 km niets. In het binnenland is het totaal anders.... Afstanden van 200 km tussen twee dorpjes is normaal. Goed opletten waar je het laatst je tank kunt volgooien. Zo stonden wij op 1 liter na bijna zonder benzine......
Onderweg kom je op roadtrains (mega grote vrachtwagens) zie foto, een paar lokale cowboys en enkele rondreizende gepensioneerden niets of niemand tegen. Het is gewoon heel erg leeg, wat ons het echte ‘Australie’ gevoel gaf. Met uiteraard, naast veel dode kangeroes op de weg, ook hordes levende kanga’s die je zo voor de bus langs hoppen.
De laatste dagen voor ons vertrek naar Nieuw Zeeland, zijn we over de Great Ocean Road langzaam naar Melbourne gereden. Deze weg slingert 250 km langs de zuidkust van Australie en staat bekend om de schitterende rotsformaties zoals de 12 Apostelen en de London Bridge. Overigens staan er van de 12 Apostelen op dit moment nog maar 6 overeind. Daarnaast hebben we een stuk van de Great Ocean Walk langs de kust gelopen. Ondanks het stormachtige weer aan de kust was het een erg mooie trip.
Na een dag rond te hebben rondgeslenterd in het hippe Melbourne vertrokken we naar Auckland, Nieuw Zeeland. Ook in Nieuw Zeeland konden we via Sab d’r werk voor bijna niets vijf weken in een Wicked bus rondreizen, Awesome!!
Nieuw Zeeland.
Auckland is op zich niet veel bijzonders. Na de nacht beroerd te hebben geslapen in een hostel (lees: kamer boven lokale kroeg en doorgezakte bedden), konden we onze bus ophalen. Deze keer was het er een zonder schummige teksten en meer een grote personenauto dan een bus. Erg comfi dus en tevens voorzien van een moonroof (een glazen dak waardoor je heel romantisch bij een heldere nacht de sterren vanuit je bed kunt bekijken).
Onze eerste stop in Nieuw Zeeland was het Coromandel Peninsula, waar we een wandeling wilden maken naar de Pinnacles op een hoogte van 800 meter. De route stond beschreven als een 4 uur durende tocht vanaf de carpark. Toen we daar ter plaatse nog even informeerden, bleek de tocht 4 uur one way te zijn. We hadden dus 8 uur in totaal nodig om ook weer terug te komen. Aangezien het die dag al te laat was om het voor het donker op en neer te halen, besloten we gebruik te maken van het aanbod van de ranger om te blijven slapen boven op de berg in een hut en dan de volgende dag weer terug te lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Snel de tas inpakken: slaapzakken, eten, genoeg drinken en gaan. Het was een prachtige tocht en vrijwel 4 uur lang alleen maar de heuvel op, wat om sommige stukken best een heftige klim was. Hoewel de nacht stervenskoud was, was het uitzicht van de top schitterend.
Om weer een beetje op temperatuur te komen, zijn we, de volgende dag, geeindigd bij Hot Water Beach. Een mooi natuur fenomeen waar een heet waterbron recht onder het strand ligt. Wat je doet is simpel; 1 zoek in de krant op wanneer het eb is. 2 Graaf vervolgens een flinke kuil in het zand. 3 En relaxen maar in je eigen verwarmde badje op het strand. En 4 Natuurlijk blijven zitten totdat je billen rood geroosterd zijn, want het wordt echt gigantisch heet. Echt een leuke ervaring! Overigens stikte het er van de Duitsers die toch iets schijnen te hebben met het graven van kuilen op het strand........hahah.
Vanuit Hot Water Beach zijn we doorgereden naar het vulkanisch actieve gebied van Rotorua, waar je geysers, kokende modderpoelen en rotttende eierenlucht vind op iedere straathoek. Gaaf om gezien te hebben, maar ook wel mega toeristisch, zelfs nu het laagseizoen is in Nieuw Zeeland. Het voordeel van het reizen in het voorjaar in NZ is dat het over het algemeen minder druk is, de campings de helft kosten t.o.v van de zomer en dat op iedere berg top nog een laag sneeuw ligt.
Veel sneeuw lag er ook op de top van de Tongariro crossing, waar je een dagtocht van 17 km kunt lopen tussen de bekende vulkanen: Mt Tongariro, Mt Ruapehu en Mt Ngauruhoe, die tevens een belangrijk decor vormden voor de Lord of the Rings films. Diezelfde dikke laag sneeuw was de voornaamste reden, waarom het ons door de toerist info werd afgeraden om deze berg op eigen houtje te gaan beklimmen. Daarom besloten we om een toertje te boeken. Onze ervaring uit Azie is dat deze ‘guided’ tours vaak niets toevoegen aan zo een dag, maar om onervaren een trekking op 2000 meter hoogte over sneeuw en ijs te maken leek ons niet zo een goed idee...
We hadden de weersverwachting gecheckt en een zonnige dag uitgekozen voor de tocht. Gewapend met ijzers onder de schoenen, ijsbijltjes en een gids begonnen we aan de zes uur durende tocht tussen de vulkanen. Vlak onder het hoogste punt zat onze gids al op ons te wachten en te genieten van haar lunch bij -10. Omdat wij de eerste waren van de groep stuurde ze ons samen met een Canadees en een Engelse alvast vooruit. ‘Just keep following the poles’, was haar advies. Zij zou nog wachten op de rest van de groep. Na bijna drie uur ploeteren door 1 meter diepe sneeuw kwamen we aan bij een berghut, die een totaal andere naam had als de hut die we eigenlijk zouden moeten aantreffen op die plek! Iets was dus niet helemaal goed gegaan tijdens het printen van de kaart of wij waren de verkeerde kant opgelopen. Het laatste bleek het geval....
Inmiddels was een groot deel van de groep ook gearriveerd bij de verkeerde hut. Zij hadden immers ook braaf het advies van de gids opgevolgd en ons spoor in de sneeuw gevolgd. Daar zaten we dan met 20 man om 2 uur ‘s middags nog zo een zestal uren verwijderd van het eindpunt, waar we rond die tijd zo ongeveer al hadden moeten zijn. De opties die we hadden waren: overnachten in de berghut waar we aangekomen waren (zonder eten/drinken en slaapzakken) of het hele stuk terug de besneeuwde berg op te lopen tot het punt waar we verkeerd waren gelopen. Je begrijpt dat na deze ontdekking het er niet gezelliger op werd! Na in totaal 10 uur wandelen en vlak na zonsondergang kwamen we totaal gaar aan op de plek waar de bus ons zou ophalen. Gelukkig was die voorzien van gratis bier, frisdrank en fish & chips, waarmee deze ‘guided’ tour toch nog tot een goed einde werd volbracht.
Omdat we wel even genoeg gewandeld hadden, besloten we de daarop volgende dagen het even rustig aan te doen. Vanuit Tongariro National Park reden we naar een andere schitterende vulkaan een paar honderd kilometer verder op, genaamd Mt Taranaki. Vanuit de verte zagen we de besneeuwde top al weer opdoemen, dit keer hielden we het maar bij het uitzicht...
Ronald las in de lonely planet toevallig iets over een farmstay in de buurt van deze berg, wat ons wel aansprak, dus besloten we daar heen te rijden. Zo kwamen we terecht bij boer Gary waar we in ruil voor een paar uurtjes werk op de boerderij gratis in zijn gastenverblijf mogen verblijven. Dit scheelt ons niet alleen overnachtingskosten, maar levert ook een nieuwe ervaring op. Namelijk: leven tussen 2500 stieren en een tiental varkens. Hier blijven we nog een paar dagen en dan gaan we via Wellington naar het zuider eiland van Nieuw Zeeland.
Goed nieuws:
Op 25 oktober a.s. komen we na een jaar reizen terug naar Nederland! Maar niet voor lang. Na in een jaar ontzettend veel gezien te hebben en mee te hebben gemaakt, hebben we besloten om onze reis te verlengen.
De meeste van jullie weten het al; 5 november vliegen we door naar Santiago in Chili. Vanuit daar zullen we 7 maanden gaan rondreizen door Zuid en Centraal Amerika....!
Foto’s AUSTRALIE op:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/Australie
Foto’s NIEUW ZEELAND op:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/NieuwZeeland
Tot snel!
Liefs Ronald en Sabrina
Na drie maanden fulltime in Brisbane te hebben gewerkt, de bus verkocht te hebben en flink wat geld te hebben gespaard, was het wel weer tijd om verder te reizen. Omdat onze ticket naar Nieuw Zeeland vanuit Melbourne stond gepland, besloten we om daar naar toe te rijden in een dag of 10 (een soort van vakantie in de vakantie). De trip van Brissie naar Melbourne door het binnenland van Australie was echt te gek!
We hadden een bijna nieuwe “Wicked” bus meegekregen van Sab d’r werk, met een paar schunnige teksten erop (waar wicked om bekend staat) dus bekijks geen klagen ;-). De busjes van Wicked zijn erg basic uitgerust, maar voldoen, voor ons als simpele backpackers, prima. In de bus kun je achterin op dunne matrasjes slapen en verder is er een klein keukentje met aanrechtblad en kastjes. Alle dingen die je nodig hebt zijn aanwezig: gasfles, pannen, bestek, koelbox, tafels, stoelen etc. De bedrijfsvoering is erg grappig. Het idee is; zolang het rijdt, rijdt het en verder niet zeuren maar gewoon gaan! Een deukje extra is geen probleem en stickers op het dashboard met de tekst: ‘Don’t swerve for kangaroos, run the f*ckers down!’ is standaard. Niet omdat ze kangoeroes haten bij Wicked, maar juist omdat ze niet willen dat je een uitwijkmanoevre maakt waarmee je de hele bus op zijn kant legt. Daarnaast is het standaard dat je altijd met een lege tank en gasfles start. Hopen dus dat je het eerste tankstation haalt......
De route naar Melbourne leidde ons via het heuvelachtige New England en de Newell highway naar het zuiden. De landschappen zijn van heuvelachtig in het kustgebied tot megavlak 200 km land inwaarts. Zover je kunt kijken alleen maar dorre vlaktes met een paar struiken en rode aarde. De uitgestrektheid en vooral de leegte van Australie werd ons hier pas echt duidelijk. In het oostelijke kustgebied rijdt je eigenlijk van dorpje naar dorpje met tussenpozen van 25 km niets. In het binnenland is het totaal anders.... Afstanden van 200 km tussen twee dorpjes is normaal. Goed opletten waar je het laatst je tank kunt volgooien. Zo stonden wij op 1 liter na bijna zonder benzine......
Onderweg kom je op roadtrains (mega grote vrachtwagens) zie foto, een paar lokale cowboys en enkele rondreizende gepensioneerden niets of niemand tegen. Het is gewoon heel erg leeg, wat ons het echte ‘Australie’ gevoel gaf. Met uiteraard, naast veel dode kangeroes op de weg, ook hordes levende kanga’s die je zo voor de bus langs hoppen.
De laatste dagen voor ons vertrek naar Nieuw Zeeland, zijn we over de Great Ocean Road langzaam naar Melbourne gereden. Deze weg slingert 250 km langs de zuidkust van Australie en staat bekend om de schitterende rotsformaties zoals de 12 Apostelen en de London Bridge. Overigens staan er van de 12 Apostelen op dit moment nog maar 6 overeind. Daarnaast hebben we een stuk van de Great Ocean Walk langs de kust gelopen. Ondanks het stormachtige weer aan de kust was het een erg mooie trip.
Na een dag rond te hebben rondgeslenterd in het hippe Melbourne vertrokken we naar Auckland, Nieuw Zeeland. Ook in Nieuw Zeeland konden we via Sab d’r werk voor bijna niets vijf weken in een Wicked bus rondreizen, Awesome!!
Nieuw Zeeland.
Auckland is op zich niet veel bijzonders. Na de nacht beroerd te hebben geslapen in een hostel (lees: kamer boven lokale kroeg en doorgezakte bedden), konden we onze bus ophalen. Deze keer was het er een zonder schummige teksten en meer een grote personenauto dan een bus. Erg comfi dus en tevens voorzien van een moonroof (een glazen dak waardoor je heel romantisch bij een heldere nacht de sterren vanuit je bed kunt bekijken).
Onze eerste stop in Nieuw Zeeland was het Coromandel Peninsula, waar we een wandeling wilden maken naar de Pinnacles op een hoogte van 800 meter. De route stond beschreven als een 4 uur durende tocht vanaf de carpark. Toen we daar ter plaatse nog even informeerden, bleek de tocht 4 uur one way te zijn. We hadden dus 8 uur in totaal nodig om ook weer terug te komen. Aangezien het die dag al te laat was om het voor het donker op en neer te halen, besloten we gebruik te maken van het aanbod van de ranger om te blijven slapen boven op de berg in een hut en dan de volgende dag weer terug te lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Snel de tas inpakken: slaapzakken, eten, genoeg drinken en gaan. Het was een prachtige tocht en vrijwel 4 uur lang alleen maar de heuvel op, wat om sommige stukken best een heftige klim was. Hoewel de nacht stervenskoud was, was het uitzicht van de top schitterend.
Om weer een beetje op temperatuur te komen, zijn we, de volgende dag, geeindigd bij Hot Water Beach. Een mooi natuur fenomeen waar een heet waterbron recht onder het strand ligt. Wat je doet is simpel; 1 zoek in de krant op wanneer het eb is. 2 Graaf vervolgens een flinke kuil in het zand. 3 En relaxen maar in je eigen verwarmde badje op het strand. En 4 Natuurlijk blijven zitten totdat je billen rood geroosterd zijn, want het wordt echt gigantisch heet. Echt een leuke ervaring! Overigens stikte het er van de Duitsers die toch iets schijnen te hebben met het graven van kuilen op het strand........hahah.
Vanuit Hot Water Beach zijn we doorgereden naar het vulkanisch actieve gebied van Rotorua, waar je geysers, kokende modderpoelen en rotttende eierenlucht vind op iedere straathoek. Gaaf om gezien te hebben, maar ook wel mega toeristisch, zelfs nu het laagseizoen is in Nieuw Zeeland. Het voordeel van het reizen in het voorjaar in NZ is dat het over het algemeen minder druk is, de campings de helft kosten t.o.v van de zomer en dat op iedere berg top nog een laag sneeuw ligt.
Veel sneeuw lag er ook op de top van de Tongariro crossing, waar je een dagtocht van 17 km kunt lopen tussen de bekende vulkanen: Mt Tongariro, Mt Ruapehu en Mt Ngauruhoe, die tevens een belangrijk decor vormden voor de Lord of the Rings films. Diezelfde dikke laag sneeuw was de voornaamste reden, waarom het ons door de toerist info werd afgeraden om deze berg op eigen houtje te gaan beklimmen. Daarom besloten we om een toertje te boeken. Onze ervaring uit Azie is dat deze ‘guided’ tours vaak niets toevoegen aan zo een dag, maar om onervaren een trekking op 2000 meter hoogte over sneeuw en ijs te maken leek ons niet zo een goed idee...
We hadden de weersverwachting gecheckt en een zonnige dag uitgekozen voor de tocht. Gewapend met ijzers onder de schoenen, ijsbijltjes en een gids begonnen we aan de zes uur durende tocht tussen de vulkanen. Vlak onder het hoogste punt zat onze gids al op ons te wachten en te genieten van haar lunch bij -10. Omdat wij de eerste waren van de groep stuurde ze ons samen met een Canadees en een Engelse alvast vooruit. ‘Just keep following the poles’, was haar advies. Zij zou nog wachten op de rest van de groep. Na bijna drie uur ploeteren door 1 meter diepe sneeuw kwamen we aan bij een berghut, die een totaal andere naam had als de hut die we eigenlijk zouden moeten aantreffen op die plek! Iets was dus niet helemaal goed gegaan tijdens het printen van de kaart of wij waren de verkeerde kant opgelopen. Het laatste bleek het geval....
Inmiddels was een groot deel van de groep ook gearriveerd bij de verkeerde hut. Zij hadden immers ook braaf het advies van de gids opgevolgd en ons spoor in de sneeuw gevolgd. Daar zaten we dan met 20 man om 2 uur ‘s middags nog zo een zestal uren verwijderd van het eindpunt, waar we rond die tijd zo ongeveer al hadden moeten zijn. De opties die we hadden waren: overnachten in de berghut waar we aangekomen waren (zonder eten/drinken en slaapzakken) of het hele stuk terug de besneeuwde berg op te lopen tot het punt waar we verkeerd waren gelopen. Je begrijpt dat na deze ontdekking het er niet gezelliger op werd! Na in totaal 10 uur wandelen en vlak na zonsondergang kwamen we totaal gaar aan op de plek waar de bus ons zou ophalen. Gelukkig was die voorzien van gratis bier, frisdrank en fish & chips, waarmee deze ‘guided’ tour toch nog tot een goed einde werd volbracht.
Omdat we wel even genoeg gewandeld hadden, besloten we de daarop volgende dagen het even rustig aan te doen. Vanuit Tongariro National Park reden we naar een andere schitterende vulkaan een paar honderd kilometer verder op, genaamd Mt Taranaki. Vanuit de verte zagen we de besneeuwde top al weer opdoemen, dit keer hielden we het maar bij het uitzicht...
Ronald las in de lonely planet toevallig iets over een farmstay in de buurt van deze berg, wat ons wel aansprak, dus besloten we daar heen te rijden. Zo kwamen we terecht bij boer Gary waar we in ruil voor een paar uurtjes werk op de boerderij gratis in zijn gastenverblijf mogen verblijven. Dit scheelt ons niet alleen overnachtingskosten, maar levert ook een nieuwe ervaring op. Namelijk: leven tussen 2500 stieren en een tiental varkens. Hier blijven we nog een paar dagen en dan gaan we via Wellington naar het zuider eiland van Nieuw Zeeland.
Goed nieuws:
Op 25 oktober a.s. komen we na een jaar reizen terug naar Nederland! Maar niet voor lang. Na in een jaar ontzettend veel gezien te hebben en mee te hebben gemaakt, hebben we besloten om onze reis te verlengen.
De meeste van jullie weten het al; 5 november vliegen we door naar Santiago in Chili. Vanuit daar zullen we 7 maanden gaan rondreizen door Zuid en Centraal Amerika....!
Foto’s AUSTRALIE op:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/Australie
Foto’s NIEUW ZEELAND op:
http://picasaweb.google.com/ronaldensabrina/NieuwZeeland
Tot snel!
Liefs Ronald en Sabrina
-
29 September 2008 - 06:43
Suus & Bram:
Hey Ro & Sab!
Wederom fantastische verhalen/belevenissen/foto's! Wel grappig trouwens, zaten juist te denken om jullie weer's te mailen. Wensen jullie nog een top tijd daar en wanneer jullie in NL zijn gaan we een borrel drinken!
Groet,
Suus&Bram -
29 September 2008 - 09:22
Marja:
Ik geniet van jullie verhalen en foto's en zal jullie zeker volgen met de komende reis...en nogmaals wat zijn de foto's toch prachtig!! -
29 September 2008 - 16:10
Ellis!:
Jeetje....ben echt zooo jaloers!!! Ik kan niet wachten om jullie straks allebei een dikke knuffel te geven!!We zien elkaar 25 oktober! Ik vertrek 10 oktober naar CHili, super zin in! We zien elkaar op SChiphol!Dikke kus, mij! -
29 September 2008 - 16:28
Ria Leijten:
elke keer vind ik het weer geweldig om jullie verhalen te lezen en jullie foto's te kijken. Groot gelijk om jullie toer te verlengen.Geweldig. ik kijk al uit naar jullie volgende verhaal. groetjes van frans,ria ,rens en nienke -
29 September 2008 - 17:29
Koen:
Hi Ron & Sap,
Mooie ijs teen verhalen... De ervaring wordt er niet minder op zo te lezen. Echt super gaaf. Mis alleen de snowboard pictures, kan mij nog een gaar board met hardboots herinneren.....
Geniet er nog mooi van en we zien elkaar weer vanaf de 25e.
Groet,
Koen -
29 September 2008 - 17:49
Jan:
Wat een fantastische avonturen weer en schitterende foto's. Mochten jullie nog belangstelling hebben voor het verzorgen van 3 Schotse hooglanders dan kun je bij ons gratis logeren. Wij zien jullie de 25ste. -
29 September 2008 - 22:51
Marrie:
Dat was weer even helemaal genieten van al jullie belevenissen en prachtige foto's. De verhalen van jullie zelf te horen hier in Purmerend op de bank verheug ik me nog het meest op.Tot de 25ste!!!!
Liefs xxx Marrie -
30 September 2008 - 16:08
Rosalie:
Kan niet wachten!!Nu nog 25 daagjes....
Liefs Rosalie -
30 September 2008 - 21:59
Thom:
Hey Wereldreizigers van de hoogste categorie!
Wat een leuk verslag en grandiose foto's.Ik blijf me verbazen over alles wat jullie meemaken.Wordt ook wel een beetje met me neus op het feit gedrukt dat ik wel erg weinig gezien heb met me 50 jaar.Maar wat jullie doen is UNIEK,dus vergaap ik me maar weer op mijn dia's van Texel, Spanje en Portugal (waar ik ook tevreden mee ben hoor!)Ik ben op 25 oktober aan het werk en probeer zeker te zorgen dat als de gate aan het vliegtiug zit, dat ik erin sta. Ben wel niet Familie of hele dikke vriend maar heb toch jullie wel een beetje gemist op een of andere manier.Blijf genieten en opzuigen die ervaringen echt heerlijk om jullie zo te horen genieten.
Groetjes,
Thom (Caroline,Joep en hond) -
01 Oktober 2008 - 10:45
Willem :
Hey Campers , sluit me aan bij de vorige mailtjes , wat een ervaring , en mooie foto's , in de sneeuw met je korte broek! Wij zijn aan het aftellen , hier in NL waar de Herfst is begonnen en het BOKbier geduldig op Ronnie en Sabbie wacht . Blijven genieten en " See Y Soon " . Love and Miss Both XXX. -
02 Oktober 2008 - 06:08
Lyda:
Ik krijg tranen in mijn ogen als ik zie hoe jullie het naar de zin hebben. En om even bij Thom aan te sluiten ik heb ook, al ben ik natuurlijk véééél jonger dan Thom, nog maar erg weinig gezien als ik dat vergelijk met dit prachtige jaar van jullie. Gister heb ik gedroomd dat jullie hier waren geweest en ik dat niet wist,ik werd zwetend wakker. Tot gauw kanjers. Liefs, Lyda -
07 Oktober 2008 - 13:54
Opa Willem:
Net verhaal gelezen en foto's bekekenen wat een belevenissen maken jullie mee .Hoop dat jullie een goede terugreis zullen hebben .
Groetjes . -
13 Oktober 2008 - 21:50
Sophie:
Hé Sabrien en Ronald,
Fantastische avonturen hebben jullie weer mee gemaakt. Sab, ik heb nav je smsje jullie terugkomst genoteerd in mijn agenda, dus ik hoop jullie dan ff te zien.
Geniet nog maar lekker daar aan de andere kant van de wereld!
Liefs, Soof -
16 Oktober 2008 - 11:55
Willem :
Nog 1 week en dan zijn de " Globetrotters " weer voor een paar dagen in NL . En dat zal Amsterdam/Enschede/Purmerend weten . -
20 Oktober 2008 - 19:16
Marrie:
Nog een paar nachtjes slapen en dan kunnen we jullie weer in het eggie vasthouden,knuffelen en een dikke kus geven hahahah!!!
Het komt nu wel heel dichtbij. We kijken er naar uit, maar wel nog even genieten van laatste dagen in Nieuw-Zeeland.
Liefs xxx Marrie
-
22 Oktober 2008 - 19:53
Willem :
Floortje Dessing en Chris Zegers komen voor even terug om bij te tanken . Appeltaart , Krentenmik , Bokbier staat klaar . See y very " Zoen ". Love y both. -
05 November 2008 - 15:25
Miss Piggy:
Hallo Sabrina,
Lang geleden dat ik op jullie site gekeken heb. Grappig om te lezen dat jullie gaan verlengen, heerlijk hoor
Zelf ben ik net terug van 4 weken Tibet (wat is 4 weken....??), maar het was heerlijk en zou ook wel weer nu of in de toekomst willen ondernemen die kant uit.
Groetjes,
Merian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
