Bijna thuis, maar nog niet helemaal

Ha luitjes,

Het laatste verhaal schreven we in Labuan Bajo (Flores, Indonesie) en dat is alweer een tijdje geleden, ergens midden juni. Aangezien we nu 5 dagen en 4 nachten non stop in de Trans Mongolie Express zitten hebben we tijd genoeg om alweer ons laatste verhaaltje van onze 7 maanden durende reis te schrijven. Met ons gaat alles heel goed, maar wat gaat de tijd snel! We zijn al weer bijna thuis maar het voelt alsof we vorige week zijn vertrokken... ongelooflijk.

Vanuit Labuan Bajo brachten we een bezoek aan de Komodo eilanden. Dat is de enige plek ter wereld waar je de Komodo varanen in levende lijve kunt zien. En ik kan je vertellen; deze jongens zijn in het echt toch nog een stukje indrukwekkender dan op de foto. Een hagedis van 300kg en 3 meter lang is gewoonweg enorm! Ze lijken heel vredig in het zonnetje te liggen, om hun lichaam op te warmen, maar ze kunnen zomaar uit het niets in beweging komen... Er lopen dan ook altijd 2 rangers, voorzien van gevorkte stokken, met je mee om je te beschermen tegen een eventuele agressieve varaan. De tip die we nog kregen van de beste man was; ”when a dragon attacks, find a tree and climb in it”. Helaas zijn bomen niet de meest voorkomende vorm van vegetatie op deze eilanden dus erg nuttig was zijn tip niet, vooral als je bedenkt dat je met groepjes van 8 man over het eiland loopt. Een beet van een komodo varaan kan dodelijk zijn als je niet binnen 24 uur tegengif neemt, vertelde de gids. Het tegengif is helaas niet te vinden op de Komodo eilanden, maar alleen op Bali, lekker handig. Even voor de duidelijkheid, Bali is met openbaar vervoer te bereiken in zo’n 30 uur (als alles soepeltjes verloopt) en met een paar onregelmatige ochtendvluchten per dag van Flores naar Bali is de 24 uurgrens vrijwel niet haalbaar. Niet te veel aan denken en genieten van deze prachtige wezens. We maakten op beide eilanden (Komodo en Rinca) een wandeling van ongeveer een uur en het viel ons op dat de meeste varanen rondhingen in de buurt van de woningen van de rangers, waarschijnlijk trekt de geur van eten de monsters aan en worden ze wel eens gevoerd op deze plekken.

Onderweg van en naar de eilanden maakten we wat stops om te snorkelen in het tochwel hardstromende en ijskoude water. Door de stroming en de temperatuur van het water is dit een van de mooiste plekken waar wij ooit hebben gesnorkeld. Het is echt net alsof je in een aquarium zwemt. Het koraal had alle kleuren van de regenboog en de hoeveelheid en diversiteit aan vissen was fascinerend. Met een beetje mazzel kun je een mantelrog zien, wij hadden dit geluk niet maar tijdens de terugreis van deze eilanden werden we vergezeld door een groep dofijnen die met ons meezwommen, ook supervet!

Teruggekomen na een trip van 1500km op de motor en een dag op de Komodo eilanden waren we aardig gaar en was onze weerstand waarschijnlijk iets lager waardoor vooral Ronnie het nodig vond om zich 3 dagen op te sluiten op het toilet. Om weer wat op krachten te komen keerden we terug naar Bali en hebben we weinig anders gedaan dan surfen, luieren op het strand en vooral veel eten. We huurden later voor 1,5 week een huisje in de rijstvelden rondom Ubud waar we voor 15 euro per nacht 2 verdiepingen, 2 hemelbedden, een keuken, een open luchtdouche met warm water! (voor het eerst in 3 maanden), een tuin met zitje en een heus dakterras tot onze beschikking hadden. Vanuit het bed op de tweede etage hadden we, door een raam van 5 meter breed, uitzicht over de uitgestrekte rijstvelden. Het enige geluid dat we hoorden, was het stromen van water (naar de rijstvelden) en het kwaken van honderden kikkers. Echt schitterend en een aanrader voor iedereen die nog eens naar Bali gaat. Op deze onwijs mooie plek hebben we eens goed nagedacht over onze terugreis richting Nederland. De Trans Mongolie Express was ons doel maar dan moest wel alles lukken qua visa (China, Mongolie en Rusland) en de treintickets. De moeilijkheid zit hem erin dat wij deze reis andersom willen doen dan gebruikelijk (de meesten mensen starten in Europa en reizen naar Azie) en dat brengt met zich mee dat we alle visa moeten aanvragen in landen waar we geen staatsburgers van zijn en dat bleek best wel lastig te zijn.

Java en visa perikelen.

Op Java kwamen we terecht omdat dat de dichtsbijzijnde plek was om een visum voor China aan te vragen. Na een helse busrit van 15uur en een boottocht belanden we in Surabaya. We brachten een nacht door in een kamer zonder ramen en met vooral veel zwarte haren van vorige bezoekers en begaven ons richting het Chinese consulaat. Ze waren blij om ons te zien, maar zadelden ons op met een enorme lijst aan “additional requirements” voor de aanvraag van het Chinese visum. Het meest hebben we nog gelachen om het maken van de pasfoto’s. Blijkbaar zagen we er te shabby uit en werden we verplicht om volgens “chinese standards” op de foto te gaan. Gelukkig mochten we wat kleding kiezen uit een rek die, volgens de fotograaf, hier wel aan voldeed. Een heuze verkleedpartij voor de pasfoto van China! Sabrina wilde een rode chinese jurk aan, maar dat mocht niet want die was voor “party” en ik moest in een tweederangs sovjet uniform op de foto, hilarisch. Verder waren er nog 9 andere eisen waaronder 3 maanden betalingsgeschiedenis van onze rekening, tickets voor entree en exit van China, hotelboeking, en een hoop andere bureaucratische romslomp. Dat we naar Mongolie gingen na ons bezoek aan China werd overigens aangeduid als “this is a very special country and maybe it’s not possible to go to China, maybe you can try in Jakarta”. Ronald antwoordde dat hij de woorden “maybe” en “try”, niet zo prettig vond klinken in dit verhaal. Come on; Jakarta ligt 24uur verderop met de bus! Das best lang om er achter te komen dat het daar niet gaat lukken. Na een hoop stampei en gepraat kregen we uiteindelijk een visum voor 10 dagen China op basis van ons voorgestelde verblijf van 7 dagen in Beijing. Uiteraard wel voor dezelfde prijs als een 30 dagen visum....maar het levert wel een leuk verhaal op en het eerste visa was binnen!

Rondje Oost-Java

We hadden nog geruim de tijd om wat rond te kijken op Java dus besloten we om een kijkje te nemen in Yogjakarta. Yogja, zoals iedereen het noemt, is een aardige stad waar je wel een dag of wat kunt rondlopen. Opvallend was dat we niet de enige waren met dat plan, want we hebben nog nooit zoveel nederlandse rugzaktoeristen ontmoet als op Java. We moesten dus weer opletten wat we tegen elkaar zeiden in het Nederlands... ;-). Raar eigenlijk. Rondom Yogja hebben we de prachtige tempels Borobodur en Prabanan bezocht, die wel het hoogtepunt zijn van deze regio. Na een succesvol uitgevoerde wisseltruc met 3 Italianen sliepen wij en twee spaanse chica’s een nacht gratis in Probolingo en kwamen we aan bij een van de andere highlights van Java; de Bromo vulkaan.

Met een krater van bijna 10km doorsnee is dit toch wel een unieke gewaarwording. Het is eigenlijk een vulkaan met daarin een andere krater met daarin weer twee actieve vulkanen. De Bromo is de actiefste en dampt er, met z’n gele kratermeer, vrolijk op los. Samen met de twee spaanse chica’s maakten een wandeling van 30km via de zogenaamde “zandzee” op de bodem van de groter krater, via de teletubbie vlakte (wie verzint het!) naar de kraterrand en kregen zo uitzicht op de Semeru vulkaan in de verte. Het plan was om hier te overnachten, maar de vrouw met het enige hotel in het dorp vroeg de hoofdprijs voor haar hok zonder ramen dus dat ging hem niet worden. Het werd al donker en we moesten dus nog 30km terug wandelen! Maar zoals altijd in dit soort situaties.....kwamen daar een paar vriendelijke boertjes aan en boden ons aan om achterin een aardappelvrachtwagen mee te rijden naar Cemoro Lawang (ons vertrekpunt). Compleet zwart van het stof en van het zand op de aardappelen kwamen we aan, maar wat een gave tocht.

Via Malang, wat wij veruit de leukste stad van Oost Java vonden, met enorm veel oude Nederlandse koloniale architectuur, namen we de trein terug naar Surabaya. Daar haalden we onze, inmiddels veel besproken, Chinese visa op en brachten we een bliksem bezoek aan de Sampoerna sigaretten fabriek. Op zich niet zo bijzonder zou je zeggen, maar wel als je weet dat alle sigaretjes hier nog steeds door een 1500tal vrouwen met de hand worden gerold! Ze krijgen betaald per stuk dus het is er hun aan gelegen om zo snel mogelijk te werken. En dat is te zien ook. De vrouwen in deze fabriek bewegen gewoon als menselijke robots. Echt heel bizar om te zien. De volgende dag vlogen we naar Beijing, China.

Beijing

Wat een stad! Met meer dan 20 miljoen inwoners een van de grootste steden op aarde, ongelooflijk. Je weet niet wat je overkomt. Alles is extreem goed georganiseerd. Het openbaar vervoer is perfect (vooral de metro) er rijden meer electrische voertuigen dan waar ook ter wereld. Het is er voor een stad van deze afmeting gewoonweg SCHOON! Het kan komen doordat de Chinese regering een monsterbedrag (17 miljard USD!) heeft gepompt in het “groener” maken van de stad voor de Olympische spelen van 2008, maar de gedisciplineerde Chineze houden het ook zo. De eeuwenoude Hutongs zijn wel het leukst om doorheen te wandelen maar het grootse van de Sovjetstijl achitectuur en mega boulevards heeft ook wel weer wat. Even voor je idee; de hoofdstraat tussen het beroemde plein met Mao’s mausoleum en aan de andere kant de Verboden stad heeft gewoon 20 banen, 10 in beide richting! Beijing op de fiets is het einde, het is vlak, er zijn overal fietsers en fietspaden en je kunt overal gemakkelijk komen, gewoon top. Inmiddels hadden we ons visum aangevraagd voor Mongolie (makkie!) en brachten we een bezoekje aan de Chinese muur. Iedereen kent hem en heeft er wel eens iets over gehoord, maar toch als je er eenmaal bovenop staat en 10 km overheen hebt gelopen, kom je toch tot de conclusie dat het een van de meest tot verbeelding sprekende bouwerken ter wereld is. Zo ver je kunt kijken kronkelt, klimt en daalt deze stenen slang door het landschap. Adembenemd... En het mooie is dat je de muur eigenlijk vrij gemakkelijk helemaal voor jezelf kunt hebben. Er zijn wat toeristische stukken met gondelliften en veel souvenirstalletjes, maar als je wilt zijn er kilometers muur helemaal voor jezelf. Er is overigens een Noor die de hele muur is afgelopen en deed daar 601 dagen over! En nee, helaas, de muur is niet te zien vanaf de maan.

Zoals je begrijpt uit het verhaaltje hierboven vonden wij het helemaal niet erg om een week in Beijing te verblijven, voordat onze trein zou vertrekken richting Mongolie. Het is gewoon een mooie stad om te zijn en oh ja het eten is ook nog eens helemaal wauw! Sabrina’s favo was de donkey burger, broodje ezel, en de peking eend is ook super!

Mongolie

De Trans Mongolie Express vertrekt vanuit Beijing met als bestemming Moskou en loopt dwars door Mongolie, al met al zo’n 130 uur in de trein. Omdat we nog wat tijd overhadden en inmiddels een visum hadden weten te bemachtingen voor Mongolie, stapten we na 30 uur treinen uit in Ulaan Baatar, de hoofdstad van Mongolie. We vroegen direct ons Russische visum aan (dat na de nodige voorbereiding ook een makkie bleek te zijn) en gingen opzoek naar de beste manier om het land rond te reizen. Als snel kwamen we er achter dat Mongolie niet beschikt over een uitgebreid openbaar vervoersnetwerk en dat er daarnaast nauwelijks wegen zijn! Er zijn 3 wegen geasfalteerd tussen de grootste steden en de rest is eigenlijk een wirwar van sporen door het landschap die overal naar toe kunnen leiden. Omdat we in een relatief korte tijd toch wat van het land wilden zien zaten we een dag later, met 4 andere toeristen een chauffeur en een “gids” in een oude russische leger bus voor een toer door Mongolie van 2 weken.

Mongolie is een uniek land vooral als je weet dat meer dan helft van de 3 miljoen inwoners nog steeds een nomadisch bestaan leidt. 1,2 miljoen wonen er in de hoofdstad dus dat geeft de grote aan van de andere dorpjes. Het nomadische bestaan van de Mongolen komt er op neer dat de mensen met het vee meereizen. Ze verplaatsen zich in het najaar en het voorjaar naar de plekken waar het meeste gras te vinden is voor het vee en dat in de 21ste eeuw! Hoe bizar! Door de 1,5 miljoen rondtrekkende boeren zie je overal in het land “Gers”. Dat zijn circkelvormige witte, goed geisoleerde tenten van zo’n 6 meter doorsnee die snel zijn op te bouwen en af te breken. Ze zijn erg kleurrijk van binnen en behangen met tapijten en centraal in het midden staat altijd een kacheltje. Al rijdend door het landschap met eindeloze steppes, ruige bergketens, heldere meren en rivieren valt het op dat er extreem veel vee is. Geiten, schapen, kamelen, paarden, koeien, en yaks. Ze zijn er allemaal, maar er is geen enkele afrastering te vinden. Geen hek, geen prikkeldraad, gewoon oneindig veel grasland zover je kunt kijken. Meestal rijden de boeren op een paard of motor met hun vee mee en houden zo groepen vee uit elkaar. Het leven is er hard en ruig en iedereen is er volledig overgeleverd aan de grillen van de natuur. Je komt er dan ook geregeld een dood dier tegen, in verschillende staten van ontbinding. Je bent nooit ver weg van een schedel of een serie botten.

Je bent ook nooit ver weg van een aantal gastvrije Mongolen die je uitnodigen voor een alcoholische versnapering. Het tijdstip van de dag maakt niet uit. Aangezien het onbeleefd is om het aangebodene te weigeren, dronk Ronald om 10 uur ’s ochtends zo nu en dan zijn eerste glasje wodka of gefermenteerde paardenmelk (jammie!). Aan dat laatste drankje moet je wel even wennen, het is lauw warm, supervet en zoutig van smaak en oh ja er zitten ook wat klontjes in.... dan toch maar de wodka.

Het leukste van reizen door Mongolie is dat je zelf in deze Gers kunt slapen al toerend door het land. Soms verhuren de nomadenfamilies een extra “toeristenger” en heb je de kans om het boerenleven van dichtbij mee te maken. Je kunt helpen met de yaks te melken of een stukje paardrijden. De locals houden erg van vlees en eten echt alles wat leeft. De mensen staan heel dichtbij de natuur en alles gebeurt in de buitenlucht. Zo zagen we vanuit onze Ger dat er een paar schapen werden geslacht en een marmot van zijn vel werd ontdaan. Hoe vetter het vlees, hoe beter en de ingewanden zijn delicatessen. Gelukkig bleek onze “gids” beter te zijn in koken dan in “gidsen”, want hij wist bijzonder weinig te vertellen over zijn eigen land. Zijn kookkunsten waren voortreffelijk (in acht nemende dat voor acht man slechts een 1 pits campinggastoestel tot zijn beschikking had) en hij maakte voor ons voornamelijk vegetarische gerechten. Overigens de omstandigheden in de Ger zijn wel spartaans. Twee weken geen matras en geen toilet anders dan diep gat in de grond met twee planken erover heen. En douchen?? Wat is dat…? Gelukkig stopten we regelmatig bij een meer of rivier zodat we ons een beetje konden wassen.

De wegen, of eigenlijk karresporen, zijn in extreem hobbelig en leiden ogenschijnlijk nergens heen, doorkruisen het landschap als een gebarsten spiegel, vinden hun weg naar doorwaadbare plaatsen in rivieren (want ook bruggen ontbreken) en veranderen ook nog eens ieder jaar van spoor. De chauffeur van onze russische leger bus was extreem goed in vinden van de weg en het nemen van “shortcuts”. Je kunt je voorstellen dat de wegen een aanslag zijn op elk voertuig vandaar dat iedere local naast het behalen van het rijbewijs ook een master moet halen in auto-onderhoud. Onze chauffeur was een ware professional op het gebied van onderhoud aan russische voertuigen en hij presteerde het om al op de eerste dag de complete achteras, diverentieel en versnelllingsbak onder zijn auto vandaan te halen om wat “adjustments” te maken. Hij plaatste de hele bus op boomstammen, greep een fles wodka, dronk zich moed in en begon te sleutelen. Al liggend in het grind van de parkeerplaats, verzamelden allerlei andere chauffeurs (en Ronald) zich om onze bus heen en begonnen allemaal opgewekt wodka te drinken. De fles werd wat rondjes doorgegeven en het werd er steeds gezelliger en iedereen hielp, waar nodig een handje mee. Prachtig! De volgende ochtend stond de bus weer op vier wielen en was klaar voor een lekker dagje hobbelen over de steppe.

Tijdens onze tour door het binnenland van Mongolie legden we een flinke afstand af en bezochten we Kharkhorin, de hoofstad van Chingis Kahn vanwaar hij het grootste rijk bouwde dat de wereld ooit heeft gekend. Van de stad zelf is niets meer te vinden, maar er is nog wel een prachtig Tibetaans klooster. Onderweg naar het White lake (Tsagaan Nuur) stopten we nog een nachtje bij een hotspring, waarbij we al zittend in het warme water en onder de sterrenhemel genoten van een biertje. Via White lake reden we naar lake Khovsgol Nuur, wat een uitloper is van het Baikal meer in Rusland. Het meer is zo’n 136km lang en 300m diep, extreem koud en 1 van de schoonste ter wereld. Je kunt er zo uit drinken. Na een paar dagen paardrijden, vissen en wandelen begonnen we aan de terug reis naar de hoofdstad. Het was een extreem mooie ervaring door een onwijs mooi land en een aanrader voor iedereen die houd van natuur, leegte, kamperen en gastvrije mensen.

De Trans Mongolie Express
Vanuit Ulaan Baatar vertrokken we met de trein naar Moskou. De Trans Mongolie express is onderdeel van de langste aaneengesloten spoorwegverbiding ter wereld, kruist 4 tijdzones en is zo’n 4000km lang en neemt zo'n 130 uur treinen in beslag. De Russische ambassade stelt een nog al een bijzondere voorwaarde als je een russische toeristenvisum wilt aanvragen. Je kunt namelijk alleen een russisch toeristenvisum aanvragen in het land waar je staatsburger bent (in Nederland dus). Heel onhandig voor een rondreizende backpacker. Gelukkig is de oplossing te vinden in een zogeheten transitvisum van 8 dagen. Hiermee mag je met de trein door het land reizen en alleen een paar dagen verblijven in Moskou. Niet ideaal maar misschien is het leuke ook wel om te ervaren hoe het is om 5 dagen en 4 nachten continu in de trein te zitten.

Tot nu toe is het fantastisch. Eerlijk is eerlijk je kunt niets anders dan slapen, boeken lezen, biertjes drinken, muziek luisteren, verhalen scchrijven, kletsen met andere reizigers en uit het raam kijken naar een continu veranderend schilderij. Alhoewel, veranderend schilderij een groot woord is, als je Irkutsk in Rusland voorbij bent dan is het over met de uitgestrekte steppes, gebergtes en vergezichten daarna reis je eigenlijk 3 dagen door het monotome landschap van uitgestrekte naaldwouden en berkenbossen van Rusland af en toe afgewisseld door een industrieel stadje. Kortom nog meer tijd om te lezen en na te denken over ons leventje in Amsterdam.

Foto's Bali
https://picasaweb.google.com/106298482556663562893/BaliMei2012#

Foto's Java
https://picasaweb.google.com/106298482556663562893/JavaJuli2012#

Foto's Beijing
https://picasaweb.google.com/106298482556663562893/ChinaBeijingJuli2012#

Foto's Mongolie
https://picasaweb.google.com/106298482556663562893/MongolieJuli2012#

Op 11 augustus komen we aan in Moskou, waar we 3 nachten verblijven. Op 14 augustus vliegen we via Riga naar Amsterdam en sluiten we een fantastiche trip van 7,5 maand af en beginnen we aan een nieuw hoofdstuk!

We kijken er naar uit om jullie te zien!

Tot snel.

Liefs Ronald en Sabrina